Ik had de e-mail bijna verwijderd zonder hem te openen. De onderwerpregel – « Betreffende het incident buiten de supermarkt » – voelde misplaatst in mijn rustige leven boven diezelfde winkel, waar nooit iets leek te gebeuren. Toch voelde ik een beklemmend gevoel op mijn borst.
Sinds mijn man Nathan is overleden, voelt alles fragiel aan, alsof zelfs kleine beslissingen een grotere impact kunnen hebben dan zou moeten. Zijn jas hangt nog steeds bij de deur, zwaar van de herinnering. Mijn kinderen raakten hem aan als ze hem misten. Soms droeg mijn zoon hem, met te lange mouwen.
Soms omhelsde mijn dochter het als ze dacht dat ik niet keek. Het was meer dan alleen kleding geworden. Het was een symbool van aanwezigheid. En een paar dagen eerder had ik, zonder het me volledig te realiseren, die aanwezigheid weggegeven.
