Luciana zette het bord met zorg voor de vrouw met het zilvergrijze haar neer, een zorg die niet uit de handleiding kwam, maar recht uit haar hart. De soep stoomde, de lucht vulde zich met de geur van chili en geroosterde tortilla, en de handen van de vrouw trilden alsof de kou niet van de straat kwam, maar van een diepere bron.
—Uw Azteekse soep, mevrouw. Hij is heet. Wees voorzichtig.
De vrouw keek op. Haar ogen leken te veel gezien te hebben, maar ze hadden nog niet helemaal geleerd om te verharden. Ze glansden met een ingehouden vocht.
—Dankjewel, dochter… je bent heel aardig.
Haar stem brak aan het einde, alsof het woord ‘vriendelijk’ zwaarder woog dan de soep, zwaarder dan een tafeltje voor één, zwaarder dan de kerstavondvieringen die de hele wereld buiten hield. Luciana voelde een beklemmend gevoel op haar borst. Ze herkende die glans. Ze had die in de ogen van haar moeder gezien voordat de kanker haar wegnam, in die mengeling van dankbaarheid en verdriet die je voelt wanneer iemand je goed behandelt op precies het moment dat je denkt dat niemand dat ooit meer zal doen.
Het restaurant was redelijk vol. Er waren families die te hard lachten om te overstemmen wat ze niet wilden horen, stelletjes die proostten alsof Kerstmis een belofte was, en vriendengroepen die elkaar eeuwige vriendschap beloofden met goedkope glazen. En bij het raam zat die elegante vrouw alleen te dineren, haar telefoon roerloos op het tafelkleed liggend als een slapend dier dat, ondanks alles, nog steeds kon bijten.
In de ingang stond een man roerloos, zijn jas half uitgetrokken, zijn adem stokkend in zijn keel.
Moeder.
Patricio Alonso Ochoa voelde de grond onder zijn voeten wegzakken. Daar zat Beatriz Ochoa, zijn moeder, de vrouw die hij veel te vaak had gebeld met de woorden « Ik kom morgen even langs », alleen te eten op kerstavond. En hij… hij had haar bezoek afgezegd voor een dringend zakelijk telefoontje dat hem ineens volkomen belachelijk leek. Hij was achter cijfers, afspraken en « kansen » aan gejaagd, terwijl zijn moeder maar op één ding wachtte: zijn aanwezigheid.
De gastvrouw keek hem aan.
—Een tafel voor één persoon, meneer?
Patricio schudde nauwelijks zijn hoofd. Hij kon zijn blik niet afwenden van de gebogen rug bij het raam. Hij zag hoe zijn moeder de telefoon opnam toen die trilde, met een snelheid die pijn deed, en hoe ze hem seconden later weer neerlegde, langzaam, alsof ze bang was dat ze hem zou breken… of zichzelf. Patricio verstond de woorden niet, maar hij kende de strekking van het gesprek: « Maak je geen zorgen… ik begrijp het… eerst de zaken… Fijne kerst. »
Op datzelfde moment kwam Luciana terug met een mand vol versgebakken brood en zette die voor Beatriz neer.
—Ik heb extra meegenomen. Niemand zou Kerstmis zonder warm brood moeten doorbrengen.
—Je had het niet hoeven doen…
