Mijn naam is Aurelia Yakur. Ik ben 67 jaar oud. Ik was slechts drie dagen weg geweest: een rustige onderbreking in de hut van mijn vriendin Lillian, vlakbij Mount Hood, net genoeg om mijn hoofd leeg te maken.
Onderweg naar huis dacht ik aan de soep die ik voor het avondeten zou opwarmen, de quilt die bijna af was, de rozen die gesnoeid moesten worden. Alledaagse gedachten. Heerlijk.
Toen ik mijn straat inreed, stond alles stil.
Mijn kleren lagen verspreid over het gazon. Mijn dozen met wol, mijn badjas, de ingelijste foto van mijn overleden echtgenoot en mij: alles lag opgestapeld bij de oprit, alsof iemand de garage van een vreemde had leeggehaald.
Mijn hart bonkte even hevig, en leek toen tot rust te komen.
Er was een vel papier met plakband op de voordeur geplakt. Het handschrift was netjes en vertrouwd.
« Sorry mam. Er is geen plaats meer voor je. »
Even kon ik me niet bewegen. Zelfs niet ademen. De bries tilde de hoek van het woord op, alsof hij me dwong elk woord opnieuw te lezen.
Tegenover haar stond mevrouw Hullbrook als aan de grond genageld, haar tuinhandschoenen tegen haar borst gedrukt. De kinderen van Johnson fluisterden op hun voordeur. Hun stilte maakte al het andere lawaaieriger: het grind onder mijn schoenen, mijn hijgende ademhaling.
Ik sloeg eerst zachtjes, daarna harder.
De deur stond maar op een kier. Mijn zoon Aaron stond daar, mijn blik vermijdend, wankelend als een kind dat betrapt is op iets stouts. Achter hem verscheen Crystal, met haar armen over elkaar en een uitdrukkingsloos gezicht.
« Je kunt hier niet langer blijven, » zei Crystal. « Mijn ouders trekken bij ons in. We hebben de kamers nodig. »
Ik keek naar hen, naar het huis waar ik meer dan veertig jaar had gewoond, naar het woord dat in de wind wapperde als een vlag van overgave die ik nooit had gehesen.
Aaron stak zijn hand uit — niet om me te omhelzen, maar om de deur te sluiten.
Het klikken van het slot galmde door mijn borst.
Ik pakte mijn koffer van het gazon. De buurt leek zich om me heen te sluiten toen ik van de voordeur wegliep, terwijl ik probeerde op adem te komen.
Ik wist nog niet waar ik heen moest. Ik wist alleen dat ik daar niet langer kon blijven.
