Het geklingel van kristallen glazen, geheven om de nieuwe communicatiedirecteur te feliciteren, was nog maar nauwelijks verstomd toen er een scherp gesis uit mijn keel opsteeg, als een kapotte waterkoker. Mijn naam is Sailor Cole. Ik ben restaurateur van zeldzame boeken, veel meer gewend aan papierstof en stilte dan aan uitbundige ontvangsten zoals deze.
Ik had duidelijk niets te zoeken in die ruimte vol designpakken en berekende glimlachen. Mijn zus, Sloane, stond op het kleine podiumpje achter in de VIP-lounge. Haar perfect witte tanden fonkelden in het amberkleurige licht.
Ze boog zich naar de microfoon met die doorleefde PR-glimlach die haar ogen nooit helemaal bereikte. « Zullen we opnieuw beginnen… Matroos? Maak geen scène. Het is gewoon champignonsoep. Er zit geen krab in. Tenzij je mijn promotieavond wilt verpesten? » Een ongemakkelijk gelach golfde door de zaal.
Sloane dacht dat ze, zoals altijd, punten had gescoord door het publiek te bespelen. Ze genoot van de aandacht, de goedkeuring. Wat ze echter niet had verwacht, was dat de man die recht tegenover haar zat helemaal niet lachte.
Magnus Thorne, de voorzitter van de groep en degene die zijn promotie rechtstreeks had goedgekeurd, staarde met een uitdrukking van pure afschuw naar mijn kom soep. Zijn dochter lijdt ook aan een levensbedreigende schaaldiervallergie. Hij wist precies hoe een anafylactische shock aanvoelde.
Voordat ik goed en wel besefte wat er gebeurde, was hij al in beweging. Hij haalde een auto-injectiepen uit de binnenzak van zijn dure pak en snelde met een verbazingwekkende snelheid voor een 58-jarige man op me af.
Maar laten we teruggaan.
Dit diner was bedoeld als een intieme receptie ter ere van Sloanes promotie, in de privé-eetzaal van Étoile, een restaurant met drie Michelinsterren waar een wachtlijst van drie maanden en een creditcard met onbeperkte bestedingsruimte vereist zijn voor reserveringen. De vergulde verlichting gaf elk detail de allure van een luxe magazine: kristallen kroonluchters, donkerhouten lambrisering, een sfeer doordrenkt met antiek zilver en hernieuwde ambitie.
Ik ben 26 jaar oud. Ondanks mijn jonge leeftijd heb ik al naam gemaakt in de zeer besloten wereld van de restauratie van zeldzame boeken. Sommige academici noemen me « de chirurg van de geschiedenis » vanwege mijn koele, methodische aanpak en mijn meesterschap in chemische conserveringsprocessen. Ik restaureer eeuwenoude manuscripten met een precisie die vergelijkbaar is met die van een bomexpert.
Mijn zus Sloane is 29. Ze was net benoemd tot hoofd communicatie bij Thorne Global, een van de grootste multinationale ondernemingen van het land. Waar ik discreet en voorzichtig ben, is zij briljant en roekeloos. Waar ik behoedzaam ben, vernietigt zij.
Onze ouders, Alistair en Cordelia Cole, beiden zestig jaar oud, zaten aan tafel en straalden van trots. Ze hebben alleen oog voor Sloanes briljante carrière. Mijn werk is in hun ogen stoffig, saai en prestigieus. Ik ben de teleurstellende dochter, degene die boeken verkoos boven directiekamers.
De spanning die leidde tot mijn vergiftiging – ja, laten we het beestje bij de naam noemen – was al lang voor het diner begonnen. Eerder die avond had Sloane geprobeerd Magnus Thorne in de lobby van het restaurant aan te spreken om hem een persmap te laten zien. Ze wilde zijn aandacht. Zijn bewondering.
Hij liep zonder een blik op haar te werpen langs haar heen en bleef staan bij de kleedkamer… om met mij te praten. Twintig minuten lang bespraken we het proces van het ontzuren van oud papier, de pH-waarde en Europese en Aziatische vezels. Hij was gefascineerd. Hij bood me zelfs de mogelijkheid om aan een privécollectie 18e- eeuwse brieven te werken .
Ik zag Sloanes kaakspieren aanspannen. Ik zag haar woede opkomen. Dit had háár moment moeten zijn. Háár avond. En ik stal de aandacht van de belangrijkste persoon in de kamer.
Ze besloot me te vernederen.
Ze was ervan overtuigd dat ik mijn allergie veinsde om aandacht te krijgen. Dat een beetje krab me alleen maar jeuk of wat uitslag zou bezorgen. Ze wilde me belachelijk maken. Dus zette ze een val op.
