Dertig minuten voordat de soep geserveerd zou worden, glipte Sloane naar de keuken. Ze benaderde chef-kok Bastien, bekend om zijn gedurfde interpretaties van de Franse keuken, en vroeg hem om een scheutje van zijn beroemde krabvetolie aan de truffelchampignonsoep toe te voegen.
De chef-kok, gevleid, stemde toe. Hij wist niets van mijn levensbedreigende allergie. Hij had geen idee dat deze kom als wapen gebruikt zou worden.
Toen de soep arriveerde, was die van mij versierd met prachtige amberkleurige wervelingen. Sloane boog zich voorover en verzekerde me dat het gewoon gerookte chili-olie was. De truffelgeur maskeerde perfect alle andere geuren. Ik had geen enkel vermoeden.
Ik nam een lepel. Het was heerlijk. Vijf seconden lang dacht ik dat het een aardig gebaar was.
Toen snoerde mijn keel zich dicht.
De reactie was onmiddellijk. Mijn luchtwegen vernauwden zich, mijn lippen zwollen op, mijn tong werd te groot voor mijn mond. Rode vlekken verspreidden zich over mijn huid. Ik stond op, maar zakte vervolgens in elkaar op het dikke tapijt, niet in staat om te ademen of te spreken.
En ik hoorde mijn zus lachen.
« Zie je wel? Ze eet paddenstoelen en doet alsof ze er allergisch voor is. De Oscar voor beste actrice gaat naar Sailor Cole, » grapte ze.
Sommige gasten lachten ongemakkelijk. Anderen begrepen dat er iets niet klopte.
Magnus Thorne zat al naast me op zijn knieën. Hij pakte zijn adrenalinepen, gaf opdracht een ambulance te bellen en injecteerde de dosis rechtstreeks in mijn dij.
De druk in mijn keel nam iets af. Net genoeg om een fluitende teug lucht in te ademen.
Terwijl de paniek zich door de kamer verspreidde, zag ik Sloanes gezicht vertrekken. Eindelijk begreep ze dat dit geen spelletje was.
« Het is een anafylactische shock, » verklaarde Magnus stellig. « Iemand heeft schaaldieren in haar gerecht gedaan. Zonder de adrenaline zou ze zijn overleden. »
Op dat moment kwamen de ober en de chef-kok aan. Ze bevestigden beiden dat Sloane had gevraagd om toevoeging van krabolie en stonden erop dat de kom aan mij werd geserveerd.
Ik lag uitgeput op de grond, greep Magnus’ pols vast en wees naar de kom soep. Hij begreep het meteen.
« Niemand mag eraan komen. Het is een plaats delict, » beval hij.
Toen de ambulancebroeders me meenamen, gaf Sloane eindelijk toe: ze wilde me een lesje leren, om me te bewijzen dat ik overdreef.
Ik heb drie dagen in het ziekenhuis doorgebracht. Mijn strottenhoofd was ernstig beschadigd, mijn hart verzwakt door de herhaalde injecties en psychisch was ik gebroken. Maar ik was helder van geest.
Het was geen vergissing. Het was vooropgezet.
