Welkom
Ik heb mijn dochter al 13 jaar niet gezien — tot ik een brief kreeg van een kleinzoon die ik nooit gekend had.
Dertien jaar zijn verstreken sinds ik mijn dochter voor het laatst zag.
Ze was toen nog maar een kind – pas dertien – maar ze had al die scherpe kantjes van tieneronafhankelijkheid die haar ouder deden lijken dan ze was. Lily was altijd al eigenwijs geweest, barstte van de energie en was koppig op de manier waarop alleen kinderen die weten wat ze willen dat kunnen zijn. Op die zomermiddag, toen ze op de achterbank van haar moeders auto gleed, had ik nooit kunnen bedenken dat dat het laatste beeld van haar zou zijn dat ik meer dan tien jaar met me mee zou dragen. Ik stond daar te kijken naar de achterlichten die vervaagden, me er niet van bewust dat mijn leven zojuist in een voor en een na was gesplitst.
Gisteren ontving ik een brief.
Het was gericht aan « Opa Mark ».
Ik stond als versteend in de smalle gang van mijn appartement, starend naar de envelop. Mijn handen werden koud. Opa. Het woord galmde in mijn hoofd als een vreemde taal. Niemand had me ooit verteld dat ik opa was. Ik wist niet eens dat zo’n kind bestond.
Met trillende vingers opende ik de envelop. Binnenin zat een verfrommeld vel papier, met onregelmatige potloodstrepen – op sommige plekken hard gedrukt, op andere vaag – alsof de emoties van de schrijver zijn hand hadden geleid. Alleen al het lezen van de eerste regel ontnam me de adem.
Dit is opa. Mijn naam is Noah. Ik ben 6 jaar oud. Ik heb geen andere familieleden meer dan jij…
Ik las het twee keer voordat ik het kon bevatten. Sommige zinnen waren duidelijk door een volwassene begeleid, maar de meeste waren geschreven in het onzekere, serieuze handschrift van een kind. Noah legde uit dat zijn moeder – mijn dochter, Lily – hem ooit had verteld over een opa genaamd Mark. Hij schreef dat die in een opvanghuis in St. Louis woonde. En toen kwam de laatste zin, eenvoudig en hartverscheurend:
Ik smeek u, kom me alsjeblieft halen.
