De late middagzon wierp lange schaduwen over de kleine kapel in Santa Monica. Een voor een verdwenen de rouwenden, hun voetstappen vervaagden in het verre geluid van de oceaan. De negenjarige Emily Carter stond alleen bij de voordeur, haar vingers stevig om de mouw van haar zwarte jurk geklemd. Ze had gehuild tot haar ogen pijn deden. Haar vader, Daniel Carter – het middelpunt van haar wereld – was amper een uur eerder begraven. Nu voelde de stilte overweldigend aan.
Uitsluitend ter illustratie.
Naast haar zat Linda Carter, haar stiefmoeder van drie jaar. Linda oogde verzorgd en kalm, haar haar perfect opgestoken, haar lippenstift vlekkeloos – zonder een enkele traan te laten. Ze zette haar zonnebril op, alsof de begrafenis alweer een verplichting achter de rug was.
‘Kom,’ zei Linda kortaf. ‘We zijn hier klaar.’
Emily volgde haar naar de parkeerplaats. Maar in plaats van het portier aan de passagierskant te openen, liep Linda naar de kofferbak. Ze haalde Emily’s verbleekte roze rugzak eruit en zette die op de stoep neer.
Emily verstijfde. « Gaan we niet naar huis? »
Linda’s stem bleef koel en vastberaden. « Nee. Je vader is er niet meer. Ik heb er nooit mee ingestemd om je op te voeden. Ik doe dit niet meer. »
De woorden kwamen harder aan dan welke klap ook. « Maar… ik heb nergens anders heen te gaan. »
‘Dat is niet langer mijn zaak.’ Linda sloeg de kofferbak met een zware klap dicht. ‘Tot ziens, Emily.’ Ze reed weg zonder om te kijken.
Auto’s reden voorbij. Mensen wierpen een vluchtige blik op en liepen verder. De wereld draaide door, terwijl Emily zich vastgeklemd voelde. Het gevoel van verlatenheid drukte zwaar op haar borst.
De tijd verstreek. Minuten, misschien wel langer. Emily kon het niet precies zeggen.
Toen viel er een schaduw over haar heen.
Een lange man in een antracietkleurig pak stond voor haar – Michael Harrington. Emily herkende hem vaag van de begrafenis, hoewel ze zijn naam niet wist. Zijn zilvergrijze haar ving het vervagende zonlicht op en bezorgdheid verscheen op zijn gezicht bij het zien van het eenzame kind.
‘Emily,’ zei hij zachtjes, terwijl hij zich tot haar niveau bogen. ‘Ik ben Michael. Ik heb jarenlang met je vader samengewerkt.’
Ze kon niet antwoorden. Haar keel deed te veel pijn.
Michael wierp een blik in de richting waar Linda naartoe was gereden, een flits van woede flitste door zijn ogen voordat hij zich herpakte. Hij legde een rustige, geruststellende hand op Emily’s schouder.
‘Je hoort hier niet alleen te zijn. Je vader zou dat nooit gewild hebben.’ Zijn toon was kalm, maar vastberaden. ‘Kom met me mee. Je vader heeft iets belangrijks achtergelaten. En dat moet je weten.’
Emily aarzelde even, maar slechts heel even, en knikte toen.
Op dat moment veranderde alles.
