De aula was gevuld met de geur van gepolijst hout en fris gedrukt papier. Ik had me deze dag jarenlang voorgesteld, maar toen het applaus verstomde, was het niet mijn diploma dat ieders aandacht trok. Het was de stille man op de laatste rij, voorovergebogen, met zijn ogen op mij gericht. Die man was Hector Alvarez – mijn stiefvader – degene die de basis voor mijn leven had gelegd, lang voordat ik ooit van een doctoraat had gedroomd.
Uitsluitend ter illustratie.
Mijn jeugd was verre van idyllisch. Mijn moeder, Elena, verliet mijn biologische vader toen ik klein was. Zijn gezicht vervaagde met de tijd, vervangen door de herinnering aan lege kamers en onbeantwoorde vragen. Het leven in het kleine stadje Santiago Vale – met zijn rijstvelden en stoffige straten – was hard en sober. Genegenheid werd afgemeten aan de minuten dat iemand thuiskwam of aan het eten dat voor je werd neergezet.
Toen ik vier was, hertrouwde mijn moeder. Hector bracht geen status of rijkdom mee – alleen een verweerde gereedschapskist, eeltige handen en een ruggengraat gevormd door jarenlang hard werken. Aanvankelijk had ik een hekel aan hem. Zijn handen roken altijd naar mortel, zijn laarzen sleepten overal stof mee naartoe en zijn gesprekken gingen over bouwplaatsen die ik me niet kon voorstellen. Langzaam leerde ik zijn stille manier van liefhebben te begrijpen. Hij repareerde mijn gehavende fiets, lapte mijn versleten sandalen op en fietste kilometers op zijn rammelende fiets om me te redden wanneer pestkoppen me na school in een hoek dreven. Hij gaf nooit preken, verhief nooit zijn stem. Ooit sprak hij zachtjes, op een manier die me voor altijd is bijgebleven:
— “Je hoeft me geen vader te noemen, maar weet dat ik er altijd voor je zal zijn als je iemand nodig hebt.”
Vanaf dat moment was « papa » voor hem vanzelfsprekend.
Het leven met Hector was eenvoudig maar betekenisvol. Ik herinner me hoe hij elke avond in een vuil, uitgeput uniform de deur binnenkwam en slechts één vraag stelde:
— “Hoe was het vandaag op school?”
