Mijn zus zette mij op de bruiloft in de verste hoek, maar ineens boog een onbekende man zich naar mij toe en zei zacht: “Doe alsof we een stel zijn — en je zus zal dat zwaar betreuren.” 
Mij, een 32-jarige zelfstandige vrouw met een eigen appartement en een stabiele carrière, hadden ze aan de meest onbelangrijke tafel gezet — de twaalfde, vlak bij de keukendeuren.
Van daaruit stormden voortdurend obers naar buiten met dienbladen, stootten tegen de rugleuning van mijn stoel, en de sterke geur van gebakken vlees maakte het moeilijk om adem te halen. Aan de tafel zaten alleen een paar jongere nichtjes van rond de vijfentwintig en een praatgrage tante die met een belangrijke blik bleef herhalen dat “vrouwen niet te lang moeten wachten met kinderen”.
Mijn zus Mira deed de hele avond haar best om mij neer te zetten als een mislukking. Soms sleepte ze me naar rijke gasten van de bruidegom en zei expres hard dat ik “te kieskeurig” was, soms deed ze alsof ze verdrietig was dat “zo’n prachtige vrouw nog steeds alleen is”.
Mensen knikten mee, gaven me advies om “wat eenvoudiger te zijn”, en iemand zei zelfs dat ik “vaker naar de kerk moest gaan”. En toen het tijd was om het boeket te gooien, wierp ze het overdreven dramatisch de andere kant op, zogenaamd per ongeluk, en kondigde toen luid aan:
— Het lijkt erop dat mijn zus nog wat langer moet wachten.
Ik keek al naar mijn horloge en plande in mijn hoofd hoe ik via de keuken weg zou glippen, toen ik achter me een rustige mannenstem hoorde, laag en zelfverzekerd:
— Speel mee. Doe alsof je met mij gekomen bent. Ik beloof je, je zus zal snel spijt hebben van elk woord dat ze heeft gezegd.
Ik draaide me om — en zag een man die me letterlijk de adem benam. Lang, verzorgd, in een perfect pak, met diepe bruine ogen en een vleugje grijs aan zijn slapen.
— Leon, — stelde hij zich met een lichte glimlach voor. — De neef van de bruidegom.
Zonder om toestemming te vragen, maar op een uiterst respectvolle manier, schoof hij een stoel dichterbij en legde zijn hand op de rugleuning van de mijne. De zaal reageerde meteen — gefluister verspreidde zich van tafel naar tafel.
Mijn zus, die bij de bar stond met een glas champagne, verstijfde. Haar perfecte glimlach brak, en haar blik werd vreemd.
En pas later ontdekte ik wie deze onbekende man werkelijk was en waarom alle gasten compleet geschokt waren.
Leon was niet zomaar “een familielid van de bruidegom”. Hij bleek een van de meest welgestelde ondernemers van de regio te zijn — een man wiens naam zelfs bekend was bij mensen die niets met zaken te maken hadden.
Jong, succesvol, gesloten voor roddels en — het allerbelangrijkste — vrijgezel. De vrouwen op de bruiloft volgden heimelijk elke beweging van hem: sommigen droomden ervan dichter bij hem te komen, anderen probeerden een praatje aan te knopen, maar hij schonk niemand enige aandacht.
Tot dit moment…
