Tot dit moment…
Leon zat naast mij alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Hij lachte, boog zich dichter naar me toe, maakte grappen terug en negeerde volkomen de bewonderende blikken om ons heen.
Gasten keken elkaar aan. Iemand liet zelfs zijn mond openvallen van verbazing. En mijn zus keek naar mij alsof het glas in haar hand elk moment kon breken.
Leon boog zich ondertussen zachtjes naar me toe en zei:
— Jij bent vast ook moe van al die “goede raad”. Maar geloof me, jij bent helemaal niet zoals zij je proberen neer te zetten.
Op dat moment begreep ik twee dingen: ten eerste voelde ik me niet langer vernederd of in een hoek geduwd, en ten tweede — deze man was niet toevallig naar mij toegekomen.
En de hele zaal had dat duidelijk gezien.
