Mijn schoondochter pakte het cadeau dat ik mijn zoon had gegeven aan, zei: « Goedkope rommel », en gooide het tijdens het kerstdiner op de grond. Haar moeder lachte en keek me minachtend aan. Ik zei geen woord. Ik trok mijn investering terug, regelde dat de BMW werd opgehaald en zei tegen hem: « Vanaf nu sta je er alleen voor. » Ze werd op slag bleek.
Het was kwart voor negen ‘s avonds op 24 december. Mijn huis in Denver rook naar warme cider en versgebakken kalkoen. Er zaten 22 mensen rond die tafel die ik zelf drie dagen lang had versierd. Gouden lampjes, kerststerren, geborduurde tafelkleden die ik van mijn moeder had geërfd. En te midden van al die moeite, al die dwaze hoop die ik nog steeds koesterde, pakte mijn schoondochter het horloge van mijn grootvader, dat zakhorloge dat vier generaties van mijn familie had overleefd, en gooide het op de grond alsof het een lege verpakking was.
« Dit, » zei Valerie, terwijl ze het blauwe fluwelen doosje tussen twee vingers hield alsof het haar verbrandde. « Serieus, Elizabeth, een oud, bekrast horloge? »
Haar stem sneed door de lucht. Het gesprek stokte. Iemand liet een vork vallen.
“Het is goedkope rommel.”
Die twee woorden kwamen zo natuurlijk uit haar mond dat het me seconden kostte om te verwerken wat ze had gezegd. Toen kwam het gebaar. Ze pakte het horloge, tilde het op zodat iedereen het kon zien en liet het vallen. Het klonk dof. Eindelijk.
Ik keek naar mijn zoon. Matthew zat naast haar, met zijn ogen strak op zijn bord gericht. Hij keek niet op. Hij zei geen woord. Zijn handen trilden lichtjes, maar hij deed niets. Helemaal niets.
En toen hoorde ik het gelach. Grace, Valeries moeder, hield haar hand voor haar mond, maar ze kon de lachbui niet bedwingen. Ze keek me vanaf de andere kant van de tafel aan met die kleine, spottende oogjes.
« O, Elizabeth, » zei ze lachend, « wat een drama. Kun je niet iets fatsoenlijks voor je zoon kopen? Iets wat echt de moeite waard is. »
Ik voelde het bloed naar mijn hoofd stijgen. De lucht werd dik terwijl alle ogen aan die tafel me gadesloegen, wachtend op mijn reactie. Mijn zus, Olivia, stond meteen op.
« Genoeg. Wie denk je wel dat je bent om… »
