De kroonluchter schitterde boven het marmer en de rijkdom, maar Jonathan Pierce, hotelmagnaat en meedogenloze dealmaker, stond er als ijs.
“Ga weg.”
Emily Carter, het dienstmeisje, hield haar kleine buikje vast.
“Alsjeblieft, Jonathan… het is van jou.”
Even verzachtte zijn blik. Toen keerde het staal terug.
« Het kan me niet schelen wat je zegt. Ik laat me niet manipuleren. »
Maanden eerder was het stiller geweest in het landhuis. Tot laat in de bibliotheek, Jonathan met dossiers en wijn, Emily die de planken afstofte. Woorden veranderden in gesprekken – over grootboeken, de ziekte van zijn moeder, haar geboorteplaats. Langzaam ontstond er een vonk tussen hen.
Op een stormachtige nacht vielen de lichten uit. Een kaars in haar hand, zijn aanraking die de hare stabiliseerde. Toen een kus – niet de honger van een miljardair, maar van een eenzame man.
Ze zwoeren dat het een vergissing was. Dat was het niet. Nachten van stiekem gelach volgden, totdat Emily ontdekte dat ze zwanger was. Ze wilde alleen zijn eerlijkheid.
In plaats daarvan stuurde hij haar weg met geld.
Haar hart brak, maar ze ging weg.
Vijf jaar later was Emily’s leven bescheiden: een appartement boven een bakkerij, werk in de Seabreeze Inn en een piepende fiets. Haar zoon, Liam, was haar anker, zijn glimlach leek griezelig veel op die van Jonathan.
“Waarom heb ik geen vader?”, vroeg hij zich ooit af.
« Je hebt mij, » fluisterde ze terwijl ze zijn haar kuste.
Op een regenachtige middag maakte de herberg zich klaar voor een rijke gast. Emily draaide zich om – en verstijfde. Jonathan. Ouder nu, maar onmiskenbaar.
“Emily.”
‘Meneer Pierce,’ zei ze kalm.
Een papieren vliegtuigje schoot door de lobby. Liam rende erachteraan – en bleef toen staan, starend naar de man wiens ogen de zijne weerspiegelden.
Jonathans stem brak. « Hij is…? »
« Ja, » fluisterde Emily. « Van jou. »
Hij checkte in, officieel voor zaken, maar bleef al snel hangen bij de receptie, waar hij samen met Liam vliegtuigen opvouwde en lachte om hun crashes. Iets in hem kromde, fragiel maar echt.
Bij de zeedijk bekende hij: « Ik was een lafaard. Ik heb mezelf voorgelogen omdat het nodig hebben van iemand voelde als zwakte. Ik heb de draad doorgeknipt. Ik heb jou doorgeknipt. »
Emily’s antwoord was vastberaden. « Zijn vader zijn is geen titel. Het is je laten zien. »
