Midden in het chique restaurant kwamen twee slordige tweelingjongens naar de tafel van de rijke vrouw toe. Een van hen vroeg timide: « Mevrouw… mogen we nog wat eten? » Ze keek op – en haar hart stond bijna stil. Die ogen, die neus… precies zoals de twee zoons waar ze al jaren naar op zoek was. Haar stem trilde toen ze fluisterde: « Wie… bent u? Waarom lijkt u zo op hun moeder? » De tweeling keek elkaar aan – en hun antwoord begon een verwoestend geheim te ontrafelen.
Het geklingel van kristallen glazen en zachte pianoklanken vulden de eetzaal van La Rochelle , een chique restaurant in het centrum van Chicago. Aan een hoektafel bekeek Victoria Hayes , een bekende filantroop en CEO, documenten terwijl ze wachtte op haar zakenpartner. Ze merkte de drukte om haar heen nauwelijks op – totdat twee kleine schaduwen bij haar tafel stopten.
Ze keek op.
Twee onverzorgde tweelingjongens, misschien zes jaar oud, stonden voor haar. Hun kleren waren versleten, hun schoenen pasten niet bij elkaar en hun gezichten zaten onder het vuil. Een van hen, de iets langere, slikte moeizaam voordat hij sprak.
“Mevrouw, mogen wij nog wat eten over hebben, alstublieft?”
Het verzoek alleen al was ongebruikelijk voor zo’n luxe plek, maar het was niet datgene waar Victoria de adem van inhield.
Het waren hun gezichten.
De jongens hadden dezelfde hazelnootkleurige ogen, dezelfde kleine, scherpe neus, dezelfde hartvormige mond… precies de kenmerken van de tweelingzoons naar wie ze eindeloos had gezocht sinds ze vier jaar eerder waren ontvoerd. Het politieonderzoek was doodgelopen. De sporen waren opgedroogd. Iedereen zei dat ze verder moest – maar dat kon ze niet, zeker niet toen ze nog steeds wakker werd en hun namen huilde.
Haar vingers trilden rond de steel van haar glas. « W-wie ben jij? » fluisterde ze, terwijl ze dichterbij leunde. « Waarom lijk je zo… op hun moeder? »
De jongens wisselden een snelle, nerveuze blik uit. De kleinste beet op zijn lip. Er zat iets van uitputting in zijn uitdrukking dat geen enkel kind zou mogen kennen.Kinderopvangdiensten
« Wij… wij kennen onze echte moeder niet, » mompelde hij. « Maar de vrouw die voor ons zorgt, zegt dat we niet over haar mogen praten. »
Victoria’s hartslag bonsde in haar oren.
« Waar zijn je ouders? Wie heeft je hierheen gebracht? » drong ze aan, niet in staat zichzelf in te houden.
De langere tweeling bewoog ongemakkelijk. « We horen eigenlijk niet binnen te zijn. We zijn alleen maar binnengekomen omdat… » Hij wees naar de keuken, waar het personeel hen naar buiten probeerde te begeleiden. « We hebben echt honger. »
Nog voor ze een vraag kon stellen, zwaaiden de deuren open en kwam er een dunne, angstige vrouw naar binnen. Haar ogen werden groot van afschuw toen ze de jongens met Victoria zag praten.
« Jongens! Kom hier. Nu. »
De paniek in haar stem verraadde iets veel duisterders, en Victoria voelde de waarheid snel dichterbij komen
