Ik voelde de lucht voordat ik de schaamte voelde. Een zuivere, schokkende streek over mijn hoofd – koel en genadeloos – als een raam dat in de winter opengegooid werd. Mijn bruiloft was een moment eerder een droom uit een catalogus geweest: witte rozen die de balustrade van een boothuis met cederhouten dek aan Lake Washington vulden; een strijkkwartet dat iets zachts en vertrouwds de middag in schoof; zonlicht dat het water bespikkelde alsof het onze geloften zegende. Ik stond daar in satijn en kant, in de smalle gang van camera’s en gezichten waar ik zo van hield, klaar voor een eerste dans die ik op sneakers in onze woonkamer had ingestudeerd. En toen stapte Margaret Ross – mijn kersverse schoonmoeder – dat pad van vreugde op als een storm die over kalm water raast, greep naar mijn hoofd en rukte mijn haar weg.
Er klonk gekreun. Iemand liet een champagneglas vallen. De ring tegen het hout joeg de vogels op de kade uiteen, een zwerm witte angst.
Mijn hoofdhuid glansde. Duizend ogen vonden het. Er is een bepaalde soort stilte die volgt op vernedering – de stilte waarbij geluid nog steeds beweegt, maar je er niet meer door bereikt. Ik zag het meer en de boeg van de huurboot en de wiegende lichtslingers; ik zag de telefoonschermen opkomen, de kleine rode opnamestipjes knipperend als onverschillige sterren. Ik kon niets horen, behalve een dun draadje geluid dat ik later herkende als mijn eigen ademhaling.
Margarets mond was een vastberaden uitdrukking. « Nu kan iedereen zien wie je werkelijk bent, » zei ze, niet fluisterend, niet verbergend. Haar stem drong over de vloer, over het lage gezoem van het kwartet heen dat probeerde door te spelen. Ik zag Daniel – mijn man – op een meter afstand van me staan, met zijn corsage perfect geplaatst en zijn ogen, plotseling, niet op de tekens van onze choreograaf gericht, maar op mij.
Schande is een privékamer. Er zijn geen ramen en hij kan van binnenuit op slot. Ik had een jaar in die kamer gewoond – het jaar dat mijn haar me in stille handenvol in de steek liet op de tegelvloer van een appartement in Seattle, in mijn doucheputje, op mijn kussens als een spoor achtergelaten door een dier dat zijn winterjas afwerpt. Alopecia. Een auto-immuunziekte die mijn hoofdhuid veranderde in een terrein dat mijn vingers uit mijn geheugen leerden. Ik had een leven opgebouwd rond deuren die het verborgen hielden. Pruiken en sjaals en een beweging naar spiegels die er nooit te lang uitzagen.
In die stille kamer op de kade draaide iemand van buitenaf het slot om.
