Nadat ik een drieling ter wereld had gebracht, noemde mijn man me een ‘vogelverschrikker’ en begon hij vreemd te gaan met zijn secretaresse. Hij vond dat ik te kapot was om weerstand te bieden. Hij had het mis. Wat volgde, dwong hem een prijs te betalen die hij zich nooit had kunnen voorstellen en veranderde me in een persoon die hij nooit zou kennen.
Ik dacht ooit dat ik mijn levenspartner had gevonden. Het type man dat het leven gemakkelijk maakte, elke ruimte die hij binnenkwam opvrolijkte en beloofde me alles te geven. Kael was precies dat, en zelfs meer.
Acht jaar lang hebben we samen een thuis gecreëerd. Vijf daarvan waren we man en vrouw. En wat een eeuwigheid leek, vochten we tegen onvruchtbaarheid, maand na maand, totdat ik eindelijk zwanger werd van… een drieling.
Drie baby’s op die echo voelden als een wonder. De uitdrukking op het gezicht van de dokter toen ze het nieuws deelde, mengde vreugde en bezorgdheid, en ik begreep het meteen toen mijn lichaam begon te veranderen. Dit was niet zomaar een zwangerschap. Dit was puur overleven vanaf het begin.
Mijn enkels zwol op als grapefruits. Wekenlang kon ik geen maaltijden binnenhouden. Na vijf maanden moest ik bedrust houden en zag ik mijn lichaam veranderen in iets wat ik niet meer gewend was.
Mijn huid trok strakker dan ik voor mogelijk had gehouden. Mijn spiegelbeeld veranderde in een vreemd gezicht – gezwollen, leeggezogen en er nog maar net in hangend. Maar elke schop, elke beweging en elke rusteloze nacht vertelden me de reden erachter.
Toen Cove, Briar en Arden eindelijk kwamen, klein, smetteloos en huilend, wiegde ik ze en dacht: « Hier is het. Dit is liefde. »
Kael was aanvankelijk dolgelukkig. Hij deelde foto’s online, kreeg complimenten op kantoor en genoot van de lof die hij kreeg als vader van een drieling. Mensen prezen hem als een steunpilaar en toegewijde echtgenoot. Ondertussen lag ik in dat ziekenhuisbed, dichtgenaaid en opgeblazen, met het gevoel alsof een vrachtwagen me had verpletterd en me weer in elkaar had gezet.
« Je was fantastisch, lieverd, » had hij gezegd, terwijl hij mijn hand vastpakte. « Je bent geweldig. »
Ik vertrouwde hem. Heer, ik vertrouwde hem volledig.
Drie weken na mijn ontslag ging het bergafwaarts. Dat is de enige juiste term ervoor. Wegzakkend in luiers, flesjes en eindeloos gehuil. Mijn lichaam was nog steeds aan het herstellen, gevoelig en bloedend.
Ik bleef trouw aan dezelfde twee baggy joggingbroeken, omdat niets anders hielp. Mijn haar zat constant in een rommelige knot, omdat ik door het wassen tijd tekort kwam. Slapen was een weldaad die ik was vergeten.
Ik zat die ochtend op de bank Cove te voeden, terwijl Briar naast me in haar wiegje lag te soezen. Arden was na 40 minuten onafgebroken gehuil weer tot rust gekomen. Mijn topje zat onder het speeksel. Mijn ogen prikten van vermoeidheid.
