De privé-eetzaal van L’Orangerie glinsterde, gevuld met het geklingel van champagneglazen en het heldere, broze gelach van onze zevenendertig beste vrienden. Het had ons verlovingsfeest moeten zijn, de viering van het nieuwe leven dat Mark en ik aan het opbouwen waren. Maar ik had het moeilijk. Een aanhoudende golf van misselijkheid overspoelde me, een symptoom van het zeven weken oude geheim dat ik met plezier verborgen hield. Ik glimlachte erdoorheen, mijn hand onbewust rustend op mijn buik, in de overtuiging dat deze nacht het begin was van ons perfecte gezin.
Mark, mijn verloofde, was helemaal in zijn element. Hij was charismatisch, knap en het absolute middelpunt van de belangstelling. Hij liep van tafel naar tafel, zijn lach was het luidst in de kamer. Aan de andere kant van de kamer keek mijn beste vriend Liam me aan met een vertrouwde, bezorgde vriendelijkheid in zijn ogen. Hij kende Mark, misschien wel beter dan ik.
Na een paar glazen champagne te veel stond Mark op en tikte met een mes tegen zijn glas om te toosten. Hij begon met de gebruikelijke grapjes, waarmee hij de zaal charmeerde. Maar toen nam de toast een vreemde, wrede wending.
« Maar serieus, » zei hij, zijn stem iets te luid, « ik ga met Anna trouwen. Kun je het geloven? » Hij keek me aan, een grijns op zijn gezicht die zijn ogen niet bereikte. « Echt, » zei hij, zich omdraaiend naar zijn vrienden, « ze is onuitstaanbaar! Volkomen, volkomen onuitstaanbaar! »
Hij bulderde van het lachen, een hard, balkend geluid. En onze zevenendertig beste vrienden lachten, na een moment van verbijsterde, ongemakkelijke stilte, plichtsgetrouw met hem mee.
2. De uitgang
Mijn glimlach bevroor. Het bloed trok uit mijn gezicht en de misselijkheid waar ik de hele nacht tegen had gevochten, kwam in alle hevigheid terug. De hele kamer leek te tollen. Onuitstaanbaar. Hij had dat woord niet als een speelse sneer gebruikt, maar als een openbare executie.
Hij zag mijn blik en liep naar me toe, zijn zelfvertrouwen onwankelbaar. Hij boog zich naar me toe, nog steeds glimlachend, zo dichtbij dat ik de wijn in zijn adem kon ruiken. « Kom op, schat, » fluisterde hij, zijn stem een neerbuigende spin. « Doe niet zo gevoelig. Het was maar een grapje. »
« Een grapje? » fluisterde ik terug, met trillende stem. Mijn hand, die op mijn buik had gelegen, voelde nu als een schild. Op dat moment besefte ik de koude, harde waarheid. Deze man beledigde niet alleen mij; hij beledigde de moeder van zijn ongeboren kind. En hij wist het niet eens.
Dit was geen grap. Het was een voorproefje. Het was mijn hele toekomst, een leven lang de clou zijn, te horen krijgen dat ik « te gevoelig » was omdat ik zijn nonchalante wreedheid niet waardeerde.
Ik keek naar zijn knappe, lachende gezicht en voelde niets. De liefde die ik nog maar net had gevoeld, was verdampt en liet alleen een koude, stille leegte achter.
Langzaam en weloverwogen schoof ik de zware diamanten verlovingsring van mijn vinger en legde hem voorzichtig op tafel, vlak naast zijn onafgemaakte glas champagne.
« Veel plezier met je grap, Mark, » zei ik, mijn stem trilde niet meer. Hij was volkomen kalm.
Ik draaide me om en liep weg. Ik hoorde hem mijn naam roepen, een mengeling van verwarring en woede, maar ik stopte niet. Terwijl ik door de zware deuren naar buiten drong, de koele avondlucht in, hoorde ik een stoel achter me schrapen. Het was Liam. Hij volgde me, zonder iets te zeggen, naar buiten en bleef gewoon naast me staan op de stoep terwijl ik een taxi aanhield. Zijn stille aanwezigheid was een troost die meer betekende dan welke woorden dan ook.
Vernederd en met gebroken hart liep ik die avond het restaurant uit en heb nooit meer omgekeken.
