De regen die avond kwam zonder waarschuwing – een dik, onophoudelijk gordijn dat de buitenwereld in grijstinten deed vervagen. In een bescheiden huisje aan het einde van Maple Lane zat een vrouw, Hannah, aan haar keukentafel het gescheurde schoolshirt van haar zoon te repareren onder het flikkerende licht. Het ritmische geluid van de naald die door de stof ging, vermengde zich met het verre getrommel van de regen tegen de ramen.
Haar vier kinderen – Ava, Jacob, Lily en Ben – zaten rond een kaars op tafel en maakten hun huiswerk af. Het waren brave kinderen, stil als ze wisten dat hun moeder moe was, en vanavond zag Hannah er uitgeput uit. Haar man, Matthew, was twee jaar eerder overleden bij een bouwongeluk, waardoor ze achterbleef met vier kinderen en een hypotheek die zwaarder aanvoelde dan het dak waarop het stond.
Toen de donder zo dichtbij klonk dat de ruiten trilden, schrok Ben op en stootte bijna de kaars om. « Het is oké, lieverd, » mompelde Hannah, terwijl ze de vlam kalmeerde. « Het is maar de storm. Die gaat snel voorbij. »
Maar de storm ging niet liggen. Hij werd alleen maar heviger.
Rond half negen klonk er zacht geklop op de voordeur. Het klonk zo zacht dat Hannah dacht dat ze het zich had ingebeeld. De tweede klop was echter luider – dringend, zelfs wanhopig. Ze keek met gefronste wenkbrauwen naar de deur. Weinig mensen kwamen ooit zo ver naar buiten bij mooi weer, laat staan tijdens een storm als deze.
« Mam? » fluisterde Ava, terwijl ze de hand van haar kleine zusje vasthield. « Wie zou dat kunnen zijn? »
« Ik weet het niet, » zei Hannah, terwijl ze opstond. « Blijf hier. »
