Op een grijze donderdagochtend stond Margaret Sullivan buiten de drukke vertrekhal van Dallas/Fort Worth International Airport, met een versleten leren handtas in haar handen, die weinig meer bevatte dan een familiefoto, haar identiteitsbewijs en een set huissleutels die ze niet meer mocht gebruiken. Haar zoon Daniel en zijn vrouw Christine waren net weggereden nadat ze haar hadden afgezet.
Alleen, Margaret was nergens op reis. Er rolde geen koffer achter haar aan, geen boardingpass. Ze had tegen hen gezegd dat ze stipt om 9 uur op het vliegveld moest zijn, en ze hadden daaraan gehoor gegeven – zelfs opgewekt – in de veronderstelling dat ze naar Ohio vloog om daar wat tijd door te brengen met haar zus. De waarheid was anders.
Haar knieën trilden toen ze hun SUV zag invoegen in de stroom auto’s die de terminal passeerden. Christine had afwezig gezwaaid terwijl ze op haar telefoon zat te scrollen. Daniel had haar niet eens een knuffel gegeven ter afscheid. Binnen enkele seconden waren ze weg.
Margaret draaide zich om naar de terminaldeuren. Ze had geen contant geld, geen pinpas, geen toegang tot haar eigen spaargeld. Haar zoon had haar rekeningen overgenomen « voor het gemak », had hij gezegd, nadat haar man vorig jaar was overleden. Margaret, nog steeds in rouw en overweldigd door het papierwerk, was het met hem eens. Sindsdien woonde ze in hun logeerkamer in de buitenwijk, kookte ze maaltijden, vouwde ze de was en paste ze op de drie kinderen van haar zoon. Ze kreeg zakgeld – twintig dollar per week, soms minder.
Maar vandaag was anders. Vandaag was ze hier niet om een vlucht te halen. Ze was hier om haar advocaat, Janet Price, te ontmoeten, die erop had gestaan om elkaar discreet te ontmoeten in het café van de luchthaven. « Neutrale grond, » had Janet gezegd. Ergens waar Daniel niet zou zoeken. Margaret had Janets kaartje diep in haar breitas verstopt en het plan wekenlang geoefend.µ
