Ik had nooit gedacht dat het kopen van een kleine verjaardagstaart voor een dakloze oude man mijn leven voorgoed zou veranderen. Maar toen hij de volgende ochtend voor mijn deur stond met een onmogelijke waarheid, besefte ik dat de vreemdeling die ik in de regen had geholpen, helemaal niet was wie ik dacht dat hij was.
Alleen ter illustratie
Soms ontmoet je iemand op een gewone dag en verandert alles. Je weet het in eerste instantie niet. Je probeert gewoon menselijk en aardig te zijn. En dan laat het leven je zien dat één kleine keuze kan uitmonden in iets wat je nooit had zien aankomen. Dat is wat mij overkwam.
Mijn naam is Emma, ik ben 35 en ik doe dit hele alleenstaande moeder-gevoel met mijn vijfjarige dochter Lucy. Ze heeft van die grote bruine ogen die de wereld anders zien dan de meeste mensen. Ze ziet dingen. De manier waarop bloemen naar de zon leunen. Hoe de kat van de buren mank loopt op zijn linkerpoot. De vriendelijkheid waar de meeste volwassenen niet meer naar op zoek zijn.
Het leven is zwaar sinds mijn man is vertrokken. Lucy was amper zes maanden oud toen hij die woorden zei die ik nooit zal vergeten. « Ik ben er nog niet klaar voor om vader te worden. » Zomaar. Alsof je een belofte kunt terugnemen en ongedaan kunt maken wat je al bent.
Maar ik had geen tijd om in te storten. Er was een baby die me nodig had.
Ik sta bijna elke dag achter de kassa bij Henderson’s Grocery, en als dat niet genoeg is, maak ik na zonsondergang kantoren in het centrum schoon. Mijn wekker gaat elke ochtend om 5:30 uur en sommige nachten kruip ik pas na middernacht in bed.
Ik heb een oppas ingehuurd om op Lucy te passen tijdens mijn avonddiensten, wat betekent dat ik minder boodschappen moet doen en dingen moet overslaan die ik nodig heb om haar te betalen. Maar Lucy is veilig, en dat is wat telt.
Het huis waar we in wonen is klein. Mijn ouders hebben me jaren geleden geholpen het te kopen, toen het nog mogelijk leek. Nu ben ik degene die de lekkende kranen repareert en de schutting repareert die elk voorjaar omvalt.
Het is krap bij kas… dat is altijd zo geweest. Maar Lucy heeft nooit gebrek aan liefde, en dat is elke opoffering waard. We bakken koekjes op zondagmiddag en planten wilde bloemen in de voortuin, ook al gaat de helft ervan dood. Soms zitten we tijdens onweer op de veranda en verzinnen we verhalen over piraten en draken.
Zij is de reden dat ik doorga.
Die donderdagmiddag haalde ik Lucy, zoals altijd, op van de peuterspeelzaal. De lucht zag er zwaar uit, grijze wolken stapelden zich op als vuile was. We waren amper twee straten verder toen het begon te regenen. Eerst een beetje motregen, maar toen begon het ineens te gieten.
Ik trok onze paraplu open en trok Lucy naar me toe. We lachten en plonsden door de plassen, haar roze rugzak stuiterde tegen haar schouders.
Toen bleef ze abrupt staan. « Mama, kijk. »
Ik volgde haar blik en voelde mijn hart samentrekken.
Een oude man zat ineengedoken op de stoep voor het café, tot op het bot doorweekt. Zijn jas hing om hem heen alsof hij drie maten te groot was. Op zijn schoot zat een klein, onverzorgd hondje, rillend onder een stuk krant dat hij boven zijn kop probeerde te houden. Hij hield geen bordje vast. Hij vroeg nergens om. Hij zat daar gewoon in de regen, starend naar niets.
