Op de begrafenis van mijn man was ik de enige die aanwezig was.
Geen bloemen. Geen familie. Alleen een motregen die gestaag tegen de zwarte paraplu viel die ik had gekocht voor gelegenheden die eigenlijk nooit hadden mogen plaatsvinden.
Mijn kinderen kwamen niet. Daniel, mijn oudste, zei dat hij een « belangrijk zakendiner » had dat niet verzet kon worden. Emily, mijn dochter, stuurde vijf minuten voor aanvang van de dienst een berichtje: » Ik steek thuis een kaarsje aan. » Te triest.
Dat was de ochtend dat ik besefte dat liefde niet sterft met een persoon. Het sterft wanneer de levenden niet meer om je geven.
De lucht zag er die ochtend uit als natte as – grijs, zwaar en moe. Ik stond naast de kist, mijn gehandschoende handen trilden, en keek hoe de regen mijn weerspiegeling op het gepolijste hout vervaagde. De dominee, een vriendelijke jongeman die Henry niet had gekend, sprak woorden die aanvoelden als ontleend aan het leven van iemand anders. « Een toegewijde vader, » zei hij. « Een loyale echtgenoot. »
De woorden kaatsten terug van de muren van de lege kapel als echo’s die nergens konden landen.
Veertig jaar lang bouwden Henry en ik samen aan een leven. We hadden geen rijkdom, maar we hadden wel ritme. Zondagse ontbijtjes. Roadtrips die altijd eindigden in hetzelfde restaurant aan zee. Avonden luisterend naar Sinatra bij kaarslicht, hand in hand, zelfs als artritis pijn deed. We dachten dat liefde, eenmaal opgebouwd, voor altijd zou standhouden.
Ik keek rond in de lege kapel, in de hoop, misschien zelfs biddend, dat er laat een bekend gezicht zou verschijnen. Misschien Emily die met schuldgevoelens naar binnen stormde. Misschien Daniel die zich achter een zonnebril op de achterste rij probeerde te verstoppen. Maar er kwam niemand. Het enige geluid was het natte gekletter van regendruppels op metalen stoelen buiten.
