Wendy maakte pijnlijk duidelijk dat mijn kleinzoon niet welkom was – niet op haar bruiloft, niet in haar huis en niet in haar leven. Mijn zoon ging erin mee, maar ik niet. In plaats daarvan bleef ik glimlachen, speelde ik de rol van de liefhebbende schoonmoeder en wachtte ik stilletjes op het perfecte moment om iedereen precies te laten zien met wat voor soort vrouw mijn zoon was getrouwd.
Ik herinner me nog de eerste keer dat ik Wendy ontmoette.
Het was tijdens de brunch in een pretentieus klein café met kale betonnen muren, het constante gekletter van zilverwerk en eten dat er veel beter uitzag dan het smaakte. Ze kwam tien minuten te laat, gekleed in een frisse crèmekleurige blazer, en nam niet de moeite om zich te verontschuldigen. Ze begroette me met een handdruk in plaats van een knuffel en vroeg niet één keer hoe het met me ging.
Matthew kon niet stoppen met glimlachen. Hij leunde dicht tegen haar aan, alsof hij elk woord van haar probeerde te onthouden. Ik zag hoe hij haar gezicht bestudeerde terwijl ze sprak over galerieopeningen, kamerplanten en iets dat ‘opzettelijk ontwerp’ wordt genoemd.
Ze was gepolijst, scherp en ambitieus.
Maar ze noemde nooit Alex – mijn kleinzoon, Matthew’s kleine jongen uit zijn eerste huwelijk. Alex was toen vijf en woonde bij mij sinds het overlijden van zijn moeder. Een zachtaardige ziel met grote ogen en een stille aanwezigheid, hij droeg vaak een boek of een speelgoeddinosaurus overal, alsof het zijn harnas tegen de wereld was.
Haar volledige gebrek aan nieuwsgierigheid of bezorgdheid over hem bracht me diep van streek.
