Het zondagse diner op het landgoed van de familie Miller was een wekelijks ritueel van stille, verstikkende angst. De lucht in de grote eetzaal was zwaar, niet door de geur van het gebraad dat ik de hele dag had bereid, maar door de onuitgesproken financiële paniek die dit gezin al maanden vergiftigde. Mijn man, David, zat aan het hoofd van de tafel, zijn gezicht verwilderd, aan zijn eten te plukken. Zijn moeder, Margaret, zat tegenover hem, haar gezicht een masker van nauwelijks ingehouden woede.
Ik, Anna, was het aangewezen doelwit. Sinds ik in dit gezin was getrouwd en mijn eigen carrière achter me had gelaten om onze kinderen op te voeden en dit enorme, lege huis te beheren, was ik geherformuleerd van ‘vrouw’ naar ‘personeel’. Maar in de afgelopen zes maanden, toen David en zijn moeder Miller & Son’s Logistics de grond in boorden, was mijn rol weer verschoven. Ik was de zondebok geworden.
Margaret, de tirannieke matriarch van de familie, nam een scherpe, agressieve slok van haar wijn. ‘Nog een kwartje, weer een verlies,’ kondigde ze aan, terwijl haar stem door de stilte sneed. « Dit bedrijf is vijftig jaar stabiel geweest. Het is echt verbijsterend. » Ze richtte haar koude, blauwe ogen op mij. « Alles is bergafwaarts gegaan sinds ze voet aan wal zette in dit huis. »
Ik verstijfde, mijn hand halverwege mijn waterglas.
David kromp ineen, maar weigerde mijn blik te ontmoeten. ‘Moeder, alstublieft,’ mompelde hij op zijn bord. « Het is niet haar schuld… »
« Niet haar schuld? » Margaret sloeg haar vork naar beneden. Het zilver klonk als een klein, scherp belletje. « Wiens schuld is het dan, David? Het jouwe? Doe niet zo belachelijk. » Ze wierp me een blik toe van pure, giftige minachting. « Of is het gewoon de pech die ze met zich meebrengt? Een jinx. Dat is wat je bent. »
