We hebben allemaal momenten in het leven die op het eerste gezicht klein lijken, maar die uiteindelijk alles veranderen.
Voor mij kwam dat moment in de negende klas, op wat begon als een doodgewone middag. Ik had toen lang haar, tot halverwege mijn rug. Het was mijn trots, mijn troostdeken, mijn manier om me mooi te voelen in een wereld die niet altijd even vriendelijk aanvoelde.
Maar op een dag, zonder waarschuwing, nam mijn moeder me mee naar een kapperszaak en zei tegen de man achter de stoel: « Knip het kort. Als een jongen. »
Ik was 14 jaar oud. En ik had het gevoel dat ik werd uitgewist.
De dag dat ik meer verloor dan alleen mijn haar
Ik huilde toen de schaar zich sloot. De kapper bleef me in de spiegel aankijken, alsof hij in stilte om toestemming vroeg die hij nooit zou krijgen. Maar hij knipte toch. Niet omdat hij dat wilde, maar omdat mijn moeder maar bleef eisen dat ik meer zou doen .
« Korter, » zei ze. « Nee, nog korter. »
De mensen in de winkel keken zwijgend toe. Niemand zei iets. Maar ik voelde hun ogen elke haarlok die op de grond viel volgen. Toen het klaar was, keek ik in de spiegel en zag iemand die ik niet herkende.
Mijn haar was weg. Maar ook een stukje van mijn zelfvertrouwen.
De stilte die volgde
Buiten zei mijn moeder niets. Ze trok me naar de bushalte alsof er niets gebeurd was. Ik staarde naar de stoep en herinnerde me de scheuren. Mijn hoofdhuid tintelde in de koele lucht. Elke stap naar huis voelde als een begrafenismars voor het meisje dat ik vroeger was.
Die nacht staarde ik urenlang naar mijn spiegelbeeld. Ik zag geen kracht of karakter – ik zag een vreemde.
De volgende dag op school begon het gefluister . Sommige kinderen lachten. Een paar keken medelijdend weg. Een jongen die ik stiekem leuk vond, hield zijn mond dicht om een giechel te verbergen. Ik wilde verdwijnen.
Mijn haar was niet zomaar haar
Als je jong bent, voelen bepaalde dingen als een pantser. Voor mij was dat mijn lange, golvende haar. Het gaf me een vrouwelijk, beschermd gevoel. Het gaf me iets om me achter te verschuilen toen ik nog niet wist wie ik was.
Zonder voelde ik me naakt. Blootgesteld. Alsof al mijn onzekerheid plotseling zichtbaar was.
« Het is maar haar, » zeiden mensen. « Het groeit wel weer aan. »
Maar ze snapten het niet. Het ging niet alleen om mijn haar. Het ging om mijn identiteit .
