Toen mijn vader overleed, dacht ik dat ik alles over hem wist wat er te weten viel – een bescheiden man, rustig, standvastig, met weinig op zijn naam. Ik verwachtte dat zijn testament rechttoe rechtaan zou zijn. Een routine, zelfs. Maar toen zweeg de advocaat even, schraapte zijn keel en keek me aan. « Er is nog één ding, » zei hij.
Hij schoof een kleine, versleten koperen sleutel over de tafel, samen met een briefje met een adres dat ik niet herkende.
Ernaast stonden de woorden van mijn vader: “Voor mijn dochter – de sleutel tot de plek die mij het dierbaarst is.”
Mijn vingers trilden toen ik de sleutel vasthield. Mijn vader was geen man van geheimen. Wat zou hij voor me verborgen hebben gehouden?
Het adres leidde me naar een rustig appartement verscholen in het centrum. Ik deed de deur open – en er hing iets heiligs in de lucht, alsof ik rechtstreeks de innerlijke wereld van mijn vader binnenstapte.
Er was geen mysterie of extravagantie binnen. Alleen maar warmte. Boekenkasten stonden aan alle muren, vol met romans, dagboeken en kleine souvenirs. Een zacht lampje brandde naast een versleten fauteuil – zo eentje die gevormd was door de jaren heen, gewoon door iemand die er was. Het was geen tweede leven. Het was een toevluchtsoord.
Toen zag ik ze: stapels notitieboekjes en verzegelde enveloppen, elk gelabeld in zijn vaste handschrift.
Ik pakte de bovenste. De openingszin deed mijn adem stokken:
« Mijn lieve meisje, als je dit leest, hoop ik dat je ergens rustig bent. Er is iets wat ik nooit genoeg heb gezegd… »
