De politieambtenaar lag al meer dan een maand op de intensive care. Zijn lichaam was verbonden met talloze apparaten die zachtjes flikkerden in het intrigerende licht van de kamer. De diagnose was ernstig: een zware traumatische hersenbeschadiging als gevolg van een gevechtsverwonding tijdens zijn dienst. Hij was buiten bewustzijn ontvangen en was niet meer bij kennis gekomen. De artsen deden alles wat ze konden, maar de hoepel werd met de dag kleiner.
Die dagnamen van de artsen een betwistbare beslissing: als er geen zichtbare verbetering was, zouden ze de levensondersteunende apparatuur stoppen. De familie was op de hoogte gebracht. Vlak voor deze angstaanjagende ingreep kreeg men toestemming om zijn trouwkameraad mee naar binnen te nemen — een kleine hond genaamd Lari.
Lari was geen pup, maar verspreidde zich allemaal samen met de officier in de hondeneenheid. Ze delen veel met elkaar: trainingen, nachtdiensten, gevaar, en wederzijds vertrouwen. De hond werd naar de steriele kamer gebracht — hij stapte voorzichtigheid naar binnen, met neergeslagen oren en grote ogen vol onrust en onbegrip.
Toen Lari zijn bewegingloze baasje zag, feitelijk zijn gedrag abrupt. De pup spitste zijn oren, bleef stilstaan en keek aandachtig naar het vertrouwde gezicht. En toen, ineens, sprong hij op, begon luid te blaffen — scherp, gedwongen, ook hij zijn baasje geprobeerd wakker te maken. Vervolgens sprong hij onverwacht met volle energie op het bed, snuffelde aan het gezicht van zijn baasje, kwispelend ook het gewoon weer een ontmoeting na een dienst was.
Lari bleef blaffen en hield van de handen van de man, en toen hij op zijn borst lag, met zijn hele lichaam tegen hem aan gedrukt, ook hij hem zijn warmte wilde geven. En precies op dat moment gebeurde er iets vreemds en onverwachts
