Mijn naam is Angelina Lazar. Vijf jaar lang was ik gelukkig getrouwd met Artem. Of tenminste, ik dacht dat ik dat was. We trouwden direct nadat we erachter kwamen dat ik zwanger was. Hij was betrouwbaar, liefdevol en attent — het soort echtgenoot waar elke vrouw van droomt. Maar het blijkt dat het allemaal een act was. Een goed gerepeteerde rol van vijf jaar.
Het hele gebeuren ontrafelde zich op een dinsdag.
Ik stond aan het aanrecht tomaten te snijden voor een omelet. De ochtend was net als elke andere: rustig, afgemeten, kalm. De zon filterde door de gordijnen en schilderde de keuken in warme tinten. Ik had koffie aan het zetten. Muziek speelde zachtjes. Alles was precies zoals het de afgelopen vijf jaar was geweest.
Ik was mentaal door mijn dag aan het rennen: mijn dochter, Yesenia, afzetten op de kleuterschool, naar mijn dienst in het restaurant gaan, Yesenia ophalen, stoppen bij de supermarkt, vitamines halen…
Mijn telefoon trilde op het aanrecht. Een bericht van een onbekend nummer. Normaal gesproken zou ik spam verwijderen, maar iets – intuïtie misschien – zorgde ervoor dat ik het opende.
De eerste foto werd direct geladen. Het was Artem, mijn man. Hij zat in een gezellig café en hield hand in hand met een andere vrouw. Een vrouw met donker haar en felrode lippenstift. Ze keken elkaar aan alsof er nog niemand anders ter wereld bestond.
Mijn hart stopte. Ik scrolde.
De tweede foto: Dezelfde twee, buiten een hotel. Artem omhelsde haar, zijn hand bezitterig op haar middel. Zijn gezicht droeg een uitdrukking van tederheid die ik zo goed kende. Dezelfde tederheid die hij me gaf.
De derde foto: Ze zaten in zijn auto. Mijn auto, echt, degene die we deelden. Hij kuste haar. Hartstochtelijk.
Zes foto’s in totaal. Verschillende dagen, verschillende plaatsen. Dit was geen vergissing. Dit was een tweede leven.
Ik zakte weg op een keukenkrukje, mijn adem was weg. De telefoon voelde zwaar en giftig aan. Ik wilde schreeuwen, maar mijn keel kneep dicht. Ik wilde huilen, maar de tranen voelden bevroren.
« Goedemorgen, schat! »
Artem’s opgewekte stem doorbrak de stilte. Hij liep de keuken in, verstoord van zijn slaap, gekleed in zijn gebruikelijke t-shirt en spijkerbroek, een glimlach op zijn gezicht. Zo vertrouwd. Zo geliefde. Zo’n vreemdeling.
