Bij 112 kwam een vreemde telefoontje binnen. De beller was een vijfjarig meisje genaamd Mia. Ze klonk knal en sprak fluisterend.
— Alsjeblieft, kom… Er fluistert iemand onder mijn bedje. Ik hoor ze, en ik ben heel erg bang… — haar stem trilde.
— Waar zijn je ouders, Mia?
— Ze geloven me niet… Ze zeggen dat ik het verzin… Maar ik hoor het echt. Nu ook… ik hoor het weer…
De centralist werkte al twaalf jaar bij de hulpdiensten, maar deze oproep bezorgde hem kippenvel. Het meisje loog duidelijk niet en maakte ook geen grapje.
— We sturen direct agenten naar je toe. Blijf aan de lijn, goed?
Tien minuten later plegen agenten bij een huis aan de rand van de stad. Ze werden opengedaan door gekke ouders.
— Wat is er aan de hand? Heeft Mia weer iets verzonnen? — vroeg de vader terwijl hij zijn vrouw aankeek is.
— We willen alleen zelfs kijken, — zei de sergeant. — Mogen we haar kamer in?
Mia zat in een hoekje van haar kamer, haar knuffelbeer stevig in haar armen geklemd. Haar ogen stonden vol tranen. In stilte wees ze naar haar kleine bedje met het roze dekentje.
— De stemmen komen daar vandaan… — fluisterde ze.
Een van de agenten ging op zijn knieën en keek onder het bed. Er was niets — stof, een paar voorkomende speeltjes, niets verdachts.
— Hier is niets, — begon hij op te staan. — Het lijkt erop dat iemand een levendige fantasie heeft. De ouders krijgen een waarschuwing voor een valse melding…
— Wacht even, — zei de andere agent plots scherp. Hij heeft zijn hand. – Sst… stilte. Niemand maakt een geluid.
Er viel een doodse stilte in de kamer. Zelfs de ouders in de bende hielden hun adem in. Er ging een halve minuut voorbij… een minuut… En toen hoorden ze allemaal het geluid waar Mia het over had gehad. Toen ze opnieuw onder het bed keken, zagen ze iets verschrikkelijks
