Het was 2.30 uur ‘s nachts toen Kylie Dawson naar de klok boven de neonatale intensive care keek.
Ze stond al meer dan achttien uur op de been.
De tl-lampen zoemden zachtjes boven je hoofd en de ritmische piepjes van de monitoren vulden de steriele lucht.
Moe maar alert corrigeerde Kylie de zuurstofslang van de premature baby en dwong zichzelf om door te werken.
Ze was al bijna twaalf jaar verpleegster op de neonatale afdeling. Ze zag wonderen, maar ook gebroken harten.
Niets bereidde haar echter voor op het telefoontje dat die avond via de intercom binnenkwam.
« Noodgeval – tweelingzwangerschap, dertigste week, moeder in kritieke toestand », kondigde de overste aan.
Kylie trok meteen handschoenen aan en maakte de couveuses klaar. Even later ging de deur van de verloskamer met een knal open.
Artsen en verpleegkundigen haastten zich naar binnen met een nauwelijks bewuste vrouw – Megan Riley, 29, in de vroege bevalling van een tweeling.
Haar man, Daniel, volgde haar, bleek en doodsbang.
De bevalling verliep chaotisch. Megan bloedde hevig, haar bloeddruk daalde snel.
De verloskundige gaf bevelen terwijl de verpleegsters wanhopig probeerden de moeder en kinderen te redden.
Een paar minuten later werden twee kleine meisjes geboren – allebei kwetsbaar, maar één merkbaar zwakker.
De eerste, Lily, huilde zachtjes maar regelmatig. Haar kleine borstkas ging op en neer onder het licht van de couveuse.
De andere, Grace, was onnatuurlijk onbeweeglijk. Haar hart klopte zwak en haar huid had een blauwachtige tint.
Kylie werkte snel met het neonatale team – ze diende zuurstof toe, masseerde de rug en borst van de baby.
Maar Grace reageerde niet. De dokter controleerde haar parameters opnieuw en schudde toen zachtjes zijn hoofd.
