Het was een gewone dag aan de kust. Mensen waren met hun gezinnen gekomen om te genieten van de warme lucht, de frisse zeebries en het lawaai van de golven.
Kinderen bouwenden zandkastelen, vaak spetteerden in het koele water, anderen lagen gewoon onder een parasol en snoven de geur van de zomer op. Alles leek vertrouwd en zeker – niets zal naderend gebeuren.
Maar toen verscheen er plots een hond op het strand. Geen riem, geen halsband, geen baasje in zicht. Roodbruin van kleur, gespierd, met een waakzame blik en zware ademhaling. Ze rende rusteloos over het zand, blafte luid, sprong tussen de badgasten door, ook ze iets duidelijk wilde maken. Mensen beïnvloeden onnodig.
Iemand probeert haar weg te beschermen, een man dreigde zelfs met een steen. Iedereen dacht dat ze dol was, of misschien gewoon wild.
Maar ze ging niet weg.
Ze bleven langs de kust heen en weer rennen, keken naar de mensen, dan weer richting de oceaan. Keer op keer. En weer dat blaffen. In het begin leek het gewoon lawaai, maar langzaam begonnen mensen te beseffen – de hond deed dit niet zomaar. Ze zijn duidelijk ergens op. Ze waarschuwde.
En toen zag een jongen, terwijl hij in de richting keek waar de hond naar blafte, iets verschrikkelijks
