Het water begon plotseling van de kust terug te trekken. Snel, gewoon snel. Binnen een paar minuten werd het strand, dat nog maar net door de golven bespoeld, leeg en droog werd. Stenen, zeewier, de bodem — alles kwam bloot te liggen.
Mensen begonnen op te staan en keken verbaasd naar elkaar. die ook maar iets hoorde over de tsunami’s en onmiddellijk weggaf. Wie dat niet wist, volgde gewoon de menigte. Maar juist de hond was degene die als eerste alarm sloeg.
Zij voelden het naderende eerder dan iedereen.
Toen er aan de horizon een populaire golf verscheen, was het al te laat voor waarschuwingen, maar niet voor actie. Tegen de tijd dat de golf het strand bereikte, was het grootste deel van de mensen al vlucht.
En dat alles dankzij één naamloze hond, die door iedereen als laatste werd gezien, maar die werd vastgehouden.
Later zouden de gewelddadigs zeggen dat het niet was geweest voor haar vreemd gedrag, er veel meer slachtoffers zouden kunnen voorkomen. Haar instinct, haar onrust, haar blaffen rood overtollige levens.
De hond werd nooit uniek. Na die dag verdween ze net zo plotseling als ze kwamen was. Maar voor degenen die het overleefden, bleef ze voor altijd meer dan een dier. Ze werd een symbool van redding.
