Ik liep het huis uit: met de ene hand hield ik Leo vast, met de andere drukte ik Lily tegen mijn borst, toen ik deze puinhoop zag 😯:
Scherfjes eierschalen lagen verspreid over de motorkap, eikel droop over de ruiten, en de ochtendzon liet de chaos glanzen en het was ook een absurde oproep.
Ik hield mijn adem in. Hoe kon een gewone gezinsauto, in zo’n rustige buurt, ondergegooid zijn met eieren, ook was het een surrealistisch schilderij?
Sinds de geboorte van mijn tweeling voelt elke dag als een marathon zonder finishlijn.
De nachten bestaan uit dutjes van vijftien minuten, mijn energie gaat op aan flesjes en luiers.
En weet je wat? Ik had niet eens de kracht om te vloeken toen ik merkte dat deze chaos schijnbaar… expres werd veroorzaakt.
Zonder te vermijden liep ik over ons gazon en keek rond: verder was er niets aangeraakt. Alleen mijn auto, tegenover het huis van mijn buurman Mark.
Ik zag niemand. Niets vreemds in de buurt. Alles leek rustig, ook er was niets gebeurd. Maar dan… wie kon dit gedaan hebben? En vooral — waarom?
Toen ik ontdekte dat hij het was — en om welke absurde reden — was ik in shock.
