Mark — een man met verschillende horizontale Halloweenversieringen die ook onze straat in een Hollywood-thriller wilde veranderen.
Maar waarom had hij het op mij gemunt? Hoe kon er een verband bestaan tussen mijn kleintjes en zijn krakende skeletten?
Woedend liep ik naar zijn deur en klopte aan. Hij deed open, zijn ogen glommen met een vreemde trots — zonder een woord van begroeting.
— “Ben jij het geweest?” spugde ik.
— “Ja,” synth hij, ook hij het voor de hand liggende bevestigde.
Met gekruiste armen en een zelfvoldane glimlach deed hij niet eens de moeite om te begrijpen dat je vermoeider kunt zijn dan na de geboorte van een tweeling.
Maar ik wilde niet dronken of flauwvallen. Eerlijk gezegd wilde ik het begrijpen. Ik ging naar huis met een wild kloppend hart, vastbesloten om de waarheid te zichtbaar.
En pas toen ik de laatste aan de carrosserie vastgeplakte eierschaal verwijderde, uiteindelijke ik het: mijn kinderen en ik stond centraal in zijn feestelijke obsessie.
Mark kon dat niet accepteren als een gezinsauto zicht op kostbare Halloweenversieringen belemmerde. Mijn simpele auto verrassende de illusie van zijn duistere wereld.
Ik was diep geschokt. Niet alleen door de kleingeestigheid van zijn daad, maar ook door de absurditeit van de reden.
