Mijn kleine zusje en ik waren in de lift toen een vreemde hond zijn poten op mijn zusje zette en begon te blaffen: we schrokken ons kapot toen we de reden begrepen
Er zijn bijna vijf jaar verstreken sinds die dag. Ik zit nu op de universiteit, maar ik kan dat moment nog steeds niet vergeten. En eindelijk vond ik de kracht om te vertellen wat er toen gebeurde.
Het was een gewone dag. Na school liep mijn zusje en ik samen naar huis, zoals meestal. We wonen op de bovendien verdieping van een flat, dus namen natuurlijk de lift. Op dat moment waren we aan het kletsen, lachen, en deelden we onze indrukken van de dag — alles was zoals altijd.
Een paar seconden later stapte een man, ongeveer vijfendertig jaar oud, de lift in met een grote lichtgekleurde hond. Mijn zusje en ik zijn dol op honden — en toen we de labrador zagen, waren we blij. Ze glimlachte zelfs en wilde naar hem toe reiken, maar toen aanwezig alles.
De hond verstijfde plotseling en staarte recht naar mijn zusje. Ook als hij iets aanvoerde, stapte hij dichterbij, ging hij op zijn achterpoten staan en legde hij zijn zware, pluizige poten op haar borst. Ze schreeuwde scherp, bijna huilend van angst, en ik stond als versteend. We dachten allebei dat de hond zou bijten.
De labrador begon luid, scherp en angstig te blaffen. De man trok meteen aan de riem, hurkte bij de hond, begon hem te aaien en zei dat alles goed was.
“Kinderen, wees niet bang, de hond bijt niet.”
Maar ik schreeuwde door mijn tranen heen:
« Meneer, als de hond niet gevaarlijk is, waarom viel hij mijn zusje dan zo aan?! Kijk, ze trilt! Ik ga het onze ouders vertellen! »
Toen keek de man heel anders naar ons. Hij werd serieus. En heel zacht liggend hij uit waarom zijn hond zich zo vreemd had gedragen. 😱😱Daarna begon een heel inzichtelijke tijd voor onze familie.
