Mijn vrouw en ik waren uitgenodigd voor de bruiloft van mijn goede vriend Mark. Het was een intieme viering, met slechts zo’n zeventig gasten – voornamelijk familie en een paar naaste vrienden. Ik kende Mark al sinds de middelbare school; we waren samen opgegroeid, hadden lief en leed gedeeld, en hoewel we elkaar de laatste jaren wat minder zagen, voelde het nog steeds alsof we elkaar goed begrepen. Daarom was ik blij en vereerd dat we erbij mochten zijn op zijn grote dag.
De ceremonie vond plaats in een prachtig landhuis aan de rand van het bos. De sfeer was warm en liefdevol, het bruidspaar straalde, en iedereen leek oprecht gelukkig. Na de huwelijksceremonie werd iedereen uitgenodigd om naar de tuin te gaan, waar het diner in buffetvorm was klaargezet. De tafels stonden prachtig versierd, en de geur van vers bereid eten vulde de lucht. Mijn maag begon zachtjes te knorren; ik had nauwelijks geluncht uit enthousiasme voor het feest.
Het buffet zag er voortreffelijk uit: geroosterde groenten, zalmfilet, kip in romige saus, aardappelpuree, salades, en verschillende soorten brood. Terwijl we wachtten, kondigde de ceremoniemeester aan dat de tafels één voor één zouden worden opgeroepen – eerst de families van de bruid en bruidegom, daarna de rest. Dat leek me logisch. Maar toen uiteindelijk onze tafel aan de beurt was, keken we met verbazing naar de schalen: leeg. Slechts wat koude resten van saus en een paar stukjes sla lagen er nog…
Ik liep beleefd naar een serveerster en vroeg of er nog meer eten zou komen. Ze glimlachte verontschuldigend.
“Het spijt me, meneer. Wat u ziet, is wat er nog is. De keuken is al aan het opruimen.”
Mijn vrouw en ik keken elkaar aan. We lachten het weg – wat kon je anders doen? We schraapten de restjes bij elkaar, wat stukjes brood en salade, en probeerden er het beste van te maken. “Misschien komt er straks nog dessert,” fluisterde ik hoopvol.
Een uur later zaten we nog steeds aan tafel, nippend aan onze drankjes, toen plotseling Mark naar ons toe kwam. Hij leek nerveus, bijna boos.
“Hé… kunnen we even praten?” zei hij zacht maar gespannen.
Ik stond op, een beetje verward. Hij keek om zich heen en sprak toen nog zachter:
“Luister… ik denk dat het beter is als jullie vertrekken…….
Ik dacht eerst dat hij een grap maakte. “Wat bedoel je? Hebben we iets verkeerd gedaan?”
Hij keek weg. “Het is gewoon… er zijn wat klachten gekomen. Sommige mensen dachten dat jullie niet op de gastenlijst stonden. Mijn schoonfamilie is een beetje… gevoelig over wie hier is.”
Mijn vrouw werd rood van schaamte. “Maar Mark, je hebt ons zelf uitgenodigd,” zei ze zacht.
Hij zuchtte. “Ik weet het. Maar ik wil vandaag geen ruzie. Begrijp me alsjeblieft. Ik waardeer dat jullie gekomen zijn, maar ik wil gewoon geen spanning.”
We stonden daar met een knoop in onze maag. In stilte pakten we onze jassen. Niemand keek ons echt aan toen we vertrokken. De lucht buiten was koel, en de muziek van het feest klonk nog zwakjes op de achtergrond.
Toen we in de auto zaten, voelde ik iets in me breken. Niet zozeer boosheid, maar verdriet. Ik had gedacht dat onze vriendschap meer betekende. “Misschien heeft hij stress,” probeerde mijn vrouw. “Mensen doen rare dingen op hun trouwdag……
Maar diep vanbinnen wist ik dat dit iets anders was.
De volgende dag stuurde ik hem een bericht:
“Mark, ik begrijp dat het een drukke dag was, maar ik wil weten wat er precies aan de hand was. Hebben we iets verkeerd gedaan?”
