Geen antwoord.
Twee dagen later kreeg ik een kort bericht terug:
> “Het spijt me. Er was verwarring met de tafels. Mijn schoonmoeder dacht dat er te veel mensen waren. Het was niet persoonlijk.”
Toch voelde het wél persoonlijk.
We spraken elkaar maandenlang niet. Tot ik op een dag een bericht kreeg:
“Kunnen we afspreken? Ik wil praten.”
We ontmoetten elkaar in een klein café. Mark zag er anders uit – vermoeider, ouder. Hij bestelde koffie, keek me aan en zei:
“Die avond… ik heb me echt slecht gevoeld. Ik had nooit moeten luisteren naar wat anderen zeiden. Jij was een van mijn beste vrienden. Ik schaam me diep.”
Ik zweeg even. “Waarom deed je het dan?”
Hij keek naar zijn handen. “Omdat ik bang was om iemand teleur te stellen. En in dat moment koos ik de makkelijke weg. Jij verdiende beter.”
Ik glimlachte flauwtjes. “Iedereen maakt fouten, Mark. Maar eerlijk gezegd… het deed pijn.”
Hij knikte. “Ik weet het. En ik hoop dat je me ooit kunt vergeven.”
We praatten nog een tijdje. Over het verleden, over hoe het leven ons had veranderd. Toen ik vertrok, voelde ik me lichter. Niet omdat alles vergeven was, maar omdat ik begreep dat sommige wonden pas helen als je de waarheid hoort.
Sindsdien hebben we weer contact, al is het nooit meer helemaal als vroeger. Toch ben ik dankbaar voor dat gesprek – en voor de les die ik die dag leerde:
Ware vriendschap is niet wie je uitnodigt op je bruiloft, maar wie je niet laat vertrekken als het moeilijk wordt.
