Toen mijn broer en zijn vrouw besloten om een week op vakantie te gaan, was ik verbaasd — voor het eerst in lange tijd wilde mama meenemen. Het leek ook opnieuw zorg en menselijkheid in zijn stem klonk. Maar ik wist dat zijn vrouw — een vrouw met een lastig karakter — tegen dat idee was. Mama zit al een tijd in een rolstoel, en ik had gehoord hoe mijn schoonzus mijn broer probeerde te krachtig dat zo’n reis “veel te onhandig” zou zijn.
— Je snapt toch wel dat we onze hele vakantie niet op je moeder kunnen behouden — zei ze. — Laten we het de volgende keer doen…
Maar mijn broer hield voet bij stuk. En ik, al maakte ik me zorgen, mislukte mama met inpakken. We pakken haar spullen zorgvuldig in, ik breng ze naar de luchthaven en neem afscheid. Mama glimlachte — ze was blij dat haar zoon haar niet vergeten was.
Slechts een halfuur later ging ik naar mijn telefoon. Mama belde.
– Mam? Waarom bel je? Jullie willen nu al opgestegen moeten zijn!
— Ze zijn zonder mij vertrokken…
Mama’s stengel trilde.
— Ze bevatten dat ik hen meerreisde ontmoette, maar toen ze naar de poort gingen, zei mijn schoondochter dat ze ons eerst duidelijk zouden zijn en dan terug zouden komen voor mij. Maar ze kwamen nooit meer terug. Later zag ik hen door het raampje van het vliegtuig… Ze vertrok, en ik bleef hier achter. Alleen.
Ik kon mijn oren niet geloven. Ik keer terug naar de luchthaven. Mama zat daar in de wachtruimte, met haar koffer, nog steeds in haar jas, met verraadde ogen en helemaal van de streek. Ik omhelsde haar stevig, boos om de wreedheid en gemeenschap waarmee ze werd behandeld.
Later hoorde ik dat mijn schoonzus mijn broer had voorgelogen en gezegd had dat mama al in het vliegtuig zat en dat alles goed was. Hij ging rustig zitten, zonder te weten dat mama nog op de luchthaven achtergebleven was. Wat een handige manier om van een ‘laatste’ te komen en tegelijkertijd zorgzaam over te komen.
En toen ik dat ik deze brutale vrouw een les moest leren en haar duidelijk moest maken dat je zo niet met een oudere persoon omgaa
