Mijn zoon was net 22 toen zijn vriendin bij ons kwam wonen. Ik probeerde een open geest te houden, maar toen de rekeningen groeiden en de boodschappenkar sneller vol was dan normaal, merkte ik dat ik me meer een huisbaas voelde dan een moeder.
Op een avond, met mijn geduld op, zei ik eindelijk wat me zwaar had beziggehouden: « Als ze hier gaat wonen, moet ze een bijdrage leveren. »
Mijn zoon zweeg even, keek me recht in de ogen en antwoordde zachtjes: « Mam… Heeft ze je niet verteld dat ze nergens anders heen kan? »
Ik bevroor. De theedoek gleed uit mijn hand, het water droop uit de pan die ik aan het drogen was. Mijn hart zonk toen het gewicht van zijn woorden tot me doordrong.
