Het begon als niets meer dan een vage jeuk op James’ onderarm – in het begin nauwelijks merkbaar. Hier en daar een paar krasjes. Hij schreef het toe aan droge lucht of misschien een beetje stof. Maar binnen enkele dagen breidde de jeuk zich uit. Eerst naar zijn bovenarmen, dan langs zijn benen. Wat ooit mild was, werd meedogenloos. Vooral ‘s nachts werd de sensatie ondraaglijk, snaapte zijn slaap en kroop in elk deel van zijn dagelijkse routine.
James had niets veranderd – geen nieuw wasmiddel, geen andere zeep, geen aanpassingen aan zijn dieet. En toch barstte zijn huid uit in kleine, rode, verheven bultjes die uit het niets leken te verschijnen.
Zoals veel mensen probeerde hij het aanvankelijk weg te poetsen. Even snel naar de drogist. Vrij verkrijgbare antihistaminica. Hydrocortison crème. Niets ervan werkte. Toen de dagen weken werden, realiseerde James zich dat dit geen voorbijgaande irritatie was.
En hij had gelijk.
