« Wat een durf had ze… Is ze echt verschenen? » fluisterde ze tegen het eenarmige meisje terwijl ze de bruiloft van haar zus binnenliep.

Ongewenst en afgewezen door haar adoptiefamilie, stond Sofia Rosso alleen aan de rand van de grote zaal, met een uitnodiging die met haar enige hand als een reddingslijn was gedaan. Gelach, jazzmuziek en het gerinkel van champagneglazen weerklonken in een vreugdevolle bui om haar heen, maar slechts één ober gebaarde zwijgend naar een afgelegen tafel verborgen onder een verwelkende palmboom – een lege hoek die speciaal voor haar was gereserveerd.

Geadopteerd door de rijke familie Rosso na het verlies van haar echte ouders, had Sofia al lang begrepen dat wat zij liefde noemden, slechts een aalmoes was verpakt in schijn. Op de uitbundige bruiloft van haar zus Gabriella was ze geen gast, maar slechts een sieraad, een symbool van de valse vrijgevigheid van de familie.