Terwijl ze over de marmeren vloer liep, werd het gemompel steeds duidelijker.
« Wat een onbeschaamdheid… Hoe durft ze hier te komen? »
Sofia tilde haar kin op en staarde naar de glinsterende ijssculptuur in het midden van de kamer. Geen enkele traan. Niet hier, niet voor hen.
Ze wilde onopgemerkt wegglippen, verdwijnen uit het koude blikken en gefluister, totdat iets onverwachts de hele kamer stil maakte.
