De regen viel die dag gestaag, alsof de lucht zelf met hen rouwde. Elke druppel tikte tegen het oude golfplaten dak en vermengde zich met het langzame, droevige geluid van begrafenistrompetten. In het midden van de tuin rustte een gouden kist op twee houten stoelen. Eromheen zaten vrienden, buren en geliefden – allemaal met gebogen hoofden, hun hart gebukt onder verdriet.
Elena, de jonge vrouw in die kist, had elke ziel in die tuin geraakt.
Ze was pas 25.
In korte tijd was Elena meer dan een schoondochter geworden voor de familie die haar verwelkomde. Ze was het hart van het huis geworden – respectvol, vriendelijk en altijd anderen voor zichzelf stellend. Mevrouw Helen, haar schoonmoeder, zei altijd met trots: « Elke familie zou geluk hebben met een schoondochter als Elena. »
Maar minder dan twee jaar nadat ze zich bij hun familie hadden gevoegd, gebeurde het ondenkbare.
