Een routinegesprek
Het was bijna middag toen een patrouillewagen stopte bij een druk kruispunt in het centrum. De oproep was routine: een straatverkoper zonder vergunning meldde zich buiten een supermarkt.
Agent Jake Morgan stapte als eerste uit. Wat hij zag zag er helemaal niet uit als problemen – gewoon een frêle oudere vrouw die op een melkkrat zat naast een houten kist gevuld met tomaten, komkommers en wortelen die met zorg waren gerangschikt. Haar vest was dun versleten, haar schoenen versleten.
« Mevrouw, » zei hij zachtjes, « u weet dat u hier niet zonder vergunning kunt verkopen, toch? »
De vrouw knikte, met neergeslagen ogen. « Ja, officier. Maar mijn jongen heeft medicijnen nodig. Ik heb deze in mijn tuin gekweekt. Ik doe niemand pijn. »
Jake’s supervisor, sergeant Daniel Ruiz, voegde zich bij hem. De wet was duidelijk: straatverkoop zonder vergunning was verboden. Maar toen ik daar stond, kijkend naar haar trillende handen en nederige houding, was het moeilijk om haar te zien als iets anders dan een worstelende moeder die probeerde rond te komen.
‘Kijk,’ zei Ruiz zachtjes, ‘we zijn hier niet om je het leven moeilijker te maken. Gewoon inpakken voor vandaag, oké? Probeer ergens anders te verkopen. »
De vrouw ademde beverig uit, bijna opgelucht. ‘Dank u, agenten,’ mompelde ze. « Je bent erg aardig. »
Maar iets in haar toon – snel, bijna te gretig – deed Jake pauzeren.
