De zon scheen fel die ochtend, maar Adrien Veyron , een van de jongste miljonairs van de stad, voelde slechts een innerlijke leegte. Voor de wereld was hij onaantastbaar – rijk, machtig, bewonderd. Maar achter de poorten van zijn uitgestrekte landgoed werd hij verteerd door twijfel. Bijna een jaar lang had hij een relatie met Cassandra , een oogverblindende vrouw die in de high society werd bewonderd. Ze was precies wat mensen van een miljonairsvriendin verwachtten: onberispelijk, modieus, aanbeden.
Toch bleef Adrien worstelen met één vraag: hield ze van hem of alleen van zijn rijkdom?
In een roekeloze beslissing bedacht hij een wrede test. Hij vertelde Cassandra dat hij een auto-ongeluk had gehad en niet meer kon lopen. Hij zou doen alsof hij aan een rolstoel gebonden was, hulpeloos en gebroken, om haar ware hart te leren kennen. Zou ze bij hem blijven en voor hem zorgen, of hem in de steek laten als zijn rijkdom verwaterde?
Aanvankelijk speelde Cassandra haar rol goed. Ze omhelsde hem in het openbaar, poseerde met dramatisch medeleven op sociale media en vertelde vrienden hoeveel ze van hem hield ondanks zijn aandoening. Maar achter gesloten deuren begonnen er barsten te ontstaan. Ze zuchtte ongeduldig als hij om hulp vroeg. Ze begon steeds vaker te verdwijnen op « feestjes ». En wanneer ze dacht dat niemand keek, sloeg haar genegenheid om in irritatie.
Adriens borst werd met de dag zwaarder. De test werkte, maar veroorzaakte alleen maar pijn.
Op de achtergrond van zijn lijden sluimerde iemand die hij nauwelijks opmerkte: Marbel , een stille meid die zich slechts een paar maanden eerder bij het landhuis had aangesloten. Ze was niet opzichtig of opvallend. Ze droeg een net paars uniform en bewoog zich met stille waardigheid. Maar toen Cassandra met haar ogen rolde naar Adrien die worstelde om een glas water te pakken, was het Marbel die het hem zachtjes aanreikte. Toen Cassandra weigerde de rolstoel te duwen, deed Marbel dat stilletjes en leidde hem met een zelfverzekerde pas door de tuinen.
Adrien begon haar anders te bekijken. Ze keek hem niet aan met medelijden of hebzucht. Ze zag hem als een man – gewond, maar nog steeds menselijk, nog steeds respectwaardig.
