Na een tragisch ongeluk werd mijn leven verdeeld in een “voor” en een “na”. Mijn man en ik hadden altijd van de zee gehouden – het was ons element, onze geheime plek van kracht. Maar op een dag sloeg de boot waarmee we de oceaan opgingen om tijdens een storm. Ik werd gered, maar mijn rug raakte zwaar beschadigd. Vanaf die dag kon ik niet meer lopen – en het lichaam van mijn man werd nooit gevonden.
Het pijnlijkste was dat we een lege kist moesten begraven. Noch zijn lichaam, noch zelfs een stukje van zijn kleding werd teruggevonden. Ik bleef alleen achter: zonder man, zonder steun, met een enorme leegte in mij.
Het enige dat mij na zijn verlies nog restte, was onze hond. Hij leek alles te begrijpen. Elke dag gingen we samen naar het strand. Ik zat in de rolstoel, hield de hond vast en keek naar de horizon. Op die momenten leek het alsof ik de aanwezigheid van mijn man nog steeds kon voelen.
De maanden gingen voorbij. De zee werd de plaats van mijn pijn en mijn hoop. De hond was altijd naast mij – stil, trouw, als een wachter van mijn ziel. Maar op een dag veranderde alles.
Die dag begon mijn hond plotseling onrustig langs de kust te rennen, luid te blaffen, alsof hij iets had opgemerkt. Hij stormde naar het water, keerde terug naar mij en liep weer vooruit. Ik begreep zijn gedrag niet, totdat ik zelf iets vreemds bij de waterlijn zag
Met groeiende ongerustheid volgde ik hem, totdat ik zelf een vreemde silhouet in het zand zag. Mijn hart zonk weg.
Ik schreeuwde.
Daar, vlak bij de branding, lag een lichaam. Zijn gezicht was veranderd door de tijd en de zee, maar ik herkende hem meteen – het was mijn man.
