Tijdens de huwelijksceremonie tilde de bruidegom langzaam de sluier van de bruid op om haar te kussen, maar wat hij eronder zag, deed hem verstijven van schrik š±š±
Tijdens de ceremonie hield iedereen de adem in. De zaal was versierd met witte linten, de geur van rozen hing in de lucht en zachte, plechtige muziek speelde op de achtergrond.
De bruidegom stond voor het altaar, nerveus spelend met de knopen van zijn jasje. Hij had zijn hele leven op dit moment gewacht ā het ogenblik waarop hij eindelijk het gezicht van zijn geliefde onder de sluier zou zien.
De priester sprak de laatste woorden, en er viel een diepe stilte. De bruidegom hief langzaam zijn handen op om de kanten sluier te lichten en zijn wettige vrouw te kussen. Het leek alsof zelfs het licht zachter werd, alsof de tijd zelf stilstond. Maar toen hij uiteindelijk het gezicht van de bruid zag ā verstijfde hij. Zijn ogen sperden zich wijd open en zijn lippen trilden onwillekeurig van schrik bij wat hij onder de sluier zagā¦
Voor hem stond niet de vrouw met wie hij de afgelopen twee jaar had doorgebracht. Het gezicht onder de sluier behoorde tot een andere ā iemand die erop leek, maar toch vreemd was. Een moment lang dacht hij dat het een grap was, maar de vrouw voor hem fluisterde zacht:
ā Vergeef me, ik moest het doenā¦
Later bleek dat de echte bruid onderweg naar de kerk een ongeluk had gehad en niemand kon bereiken ā haar telefoon was kapot.
Haar zus besloot haar te vervangen, om te voorkomen dat de ceremonie zou worden afgelast en om een schandaal te vermijden. Ze hoopte dat alles zou eindigen met een symbolisch ritueel, waarna ze alles kon uitleggen.
