« Misschien braad ik dit jaar wel een kalkoen, » informeerde ik hem, terwijl ik dieper in Michaels leren bankje zakte. « Die met die salievulling die je familie aantrekt. Weet je nog hoe hij die altijd verslindt en zegt dat hij lekkerder is dan die van je oma? »
De woorden hingen in de warme lucht, gloeiend van de geur van Isabella’s vanillekaarsen. Michael bewoog naast me, zijn trouwring weerkaatste het licht van hun ruim vier meter hoge kerstboom. Iets in zijn houding veranderde, waardoor ze naar binnen werden getrokken.
« Pap… » Hij aarzelde, niet in staat haar aan te kijken. Zijn blik was gericht op de marmeren salontafel. « Helaas ben je hier niet welkom met de feestdagen. »
De woorden kwamen aan als een fysieke klap. Ik knipperde met mijn ogen, zeker wetend dat ik het verkeerd had gehoord. « Wat bedoel je? »
« Isabella’s ouders komen eraan, » zei hij, zijn stem vervaagde. « En ze… willen liever niet dat je hier bent. »
Mijn houding werd kil. « Zouden ze dat liever hebben? »
“Gewoon… Pap, maak het alsjeblieft niet moeilijk.”
Ik keek rond in de winkel. Zijden gordijnen waar ik voor betaald had. Houten vloeren die van mijn tweede hypotheek kwamen. Elke centimeter van dit huis droeg mijn vingerafdrukken, mijn offer.
“Waar ga ik Kerstmis doorbrengen?”
Michaels gezicht vertrok. « Misschien moeten we bij tante Rosa langsgaan? Of we kunnen volgend weekend iets gaan doen. »
Volgend weekend. Als Kerstmis gewoon een samenzijn was.
Ik stond op. « Ik begrijp het. »
« Papa, terwijl… »
Maar ik liep al naar de deur. « Zeg tegen Isabella: ‘Feliz Navidad.' »
Decemberluchtzuivering bij het zien van de neutraalstand. Ik zat in de pick-up met de motor uit, starend naar het huis dat wel was aangesloten, maar nooit stroom zou krijgen. Mijn telefoon trilde. Michael, je wilt de boel zonder voorbehoud gladstrijken. Ik nam niet op.
De prijs van de liefde
De verwarming van de truck zoemde om de kou te verdrijven. Elke straathoek in de South Hills riep herinneringen op aan de man die hij ooit was – degene die geloofde dat familie alles was.
De bedragen begonnen in mijn hoofd te tollen. $2.800. Elke maand. Vijf jaar lang. Dat was $168.000.
Op Maria’s vorige levensverzekeringsgeld. De nalatenschap van mijn overleden vrouw. Ons pensioenspaargeld. Alles verspild, in een huis gegooid waar geen spoor van het kerstdiner te bekennen was.
Toen ik ons huis – dat van Maria en mij – herfinancierde om hun aanbetaling te gebruiken, had de bankmedewerker medelijden met me. « Meneer Flores, weet u het zeker? U neemt een enorm risico. »
Ik heb alles geriskeerd. Ik heb verloren.
Ik maak gewoon mijn eigen koude keuken klaar terwijl ik telefoneer. Izabela. Perfecte timing.
« Dennis. » Haar stem droop van valse zoetheid. « Ik ben achter dat kleine misverstand met Michael gekomen. »
« Misverstand? » Ik leunde tegen de toonbank. « Misverstanden zijn onvermijdelijk. »
« Luister, » zuchtte ze, haar zoetheid verdween. « Mijn ouders zijn erg traditioneel. Ze verwachten bepaalde afspraken tijdens de feestdagen. »
« Een bepaalde sfeer. Wat voor sfeer? »
