Ik trouwde op mijn 25e, denkend dat het huwelijk het happy end was waar elke vrouw van droomt. Maar na drie jaar besefte ik dat het de slechtste beslissing van mijn leven was.
Die dag had ik een brandende koorts van meer dan 40°C. Ik trilde, was duizelig en al mijn ledematen voelden zwaar aan. Ik wilde gewoon stil liggen en uitrusten. Maar toen de avond viel en mijn man, Hung, thuiskwam van zijn werk, waren de eerste woorden die hij uitsprak een grimas:
« Waarom is de rijst niet klaar? Waarom heb je hem niet gekookt? » Ik probeerde op te staan en fluisterde zachtjes:
« Ik… ik heb koorts. Ik red het vandaag niet. Alleen vanavond. Ik maak het morgen wel goed. »
Maar woede flitste in zijn ogen. « Wat maakt het uit als een vrouw nog geen pan rijst kan koken? » gromde hij, voordat zijn hand met de kracht van een bliksemschicht op mijn wang terechtkwam.
Mijn gezicht brandde, de tranen stroomden onbedaarlijk. Ik wist niet of het door de steek kwam of door de vernedering. Ik probeerde te protesteren: « Hung… ik voel me echt misselijk… », maar het kon hem niets schelen. Hij stormde de slaapkamer binnen, sloeg de deur dicht en liet me rillend op de bank achter.
Die nacht, ijlend van de koorts, besefte ik de waarheid: de man die ik mijn man noemde, heeft nooit van me gehouden. Hij zag me nooit als partner, alleen als een bediende.
De volgende ochtend wist ik dat ik het niet aankon. Met trillende handen maar een vreemd kalm hart vulde ik de scheidingspapieren in en zette mijn handtekening. Toen ik de woonkamer binnenkwam, zei ik onbewogen:
« Hung, ik wil scheiden. Ik wil niet langer zo leven. »
Voordat Hung kon reageren, rende mijn schoonmoeder, mevrouw Lanh, de keuken uit met een bulderende stem:
« Scheiding? Wie bedreig je? Dit huis is geen plek om zomaar weg te lopen! »
Ze wees naar me en schreeuwde nog harder:
« Als je weggaat, eindig je op straat te bedelen. Niemand wil een nutteloze vrouw zoals jij! »
Het was wéér een klap, maar deze keer deed het geen pijn. Ik richtte me op, keek haar in de ogen en antwoordde kalm:
Het was wéér een klap, maar deze keer deed het geen pijn. Ik richtte me op, keek haar in de ogen en antwoordde kalm:
« Bedelen op straat is nog steeds beter dan in dit huis leven zonder waardigheid. Bedelaars zijn tenminste vrij. Ik bedel liever dan de schaduw van je familie te zijn. »
