Ze liep naar binnen met gezwollen ogen en twaalf verfrommelde dollars – tien en twee enen – in haar hand geklemd.
« De bruiloft van mijn zoon is over een paar uur, » fluisterde ze. « Ik wil hem niet in verlegenheid brengen. Ik heb twaalf dollar. »
Zijn vest was versleten, zijn schoenen versleten, maar zijn blik was strak. Ik legde het geld opzij en trok een stoel naar achteren.
« Je zult niemand in verlegenheid brengen, » zei ik. « Ga zitten. Ik zal voor je zorgen. »
Ik krulde haar grijze haar in zachte golven, modelleerde haar wenkbrauwen, bracht een lichte lipgloss aan en bestrooide haar lippen met een vleugje roze. Toen ik haar naar de spiegel draaide, trilde haar mond.
« Laat me vandaag alsjeblieft niet onzichtbaar zijn, » had ze aan het begin gezegd.
Nu glimlachte ze alsof de zon haar had gevonden.
Ze probeerde de twaalf dollar op mijn toonbank te laten liggen. Ik duwde ze weg.
« Ga maar genieten van je zoon. »
De volgende ochtend opende ik de woonkamer en bleef stokstijf staan. Overal bloemen. Tulpen, rozen, lelies, gipskruid… linten en in elke hoek gerangschikt alsof er een bloemist was komen wonen. Geen briefje, alleen een klein kaartje onder een vaas:
Bedankt dat ik mocht komen.
Het kwam niet uit op twaalf dollar. Ik aarzelde de hele dag, totdat het hotel waar de bruiloft de dag ervoor plaatsvond belde.
« De bruidegom en zijn bruid nodigen je vrijdag uit voor een klein diner, om hen te bedanken. »
Ik had mijn mooiste blouse aangetrokken. De bruid straalde, de kamer was sober en warm. De vrouw heette Mirela. Toen ze me zag, stond ze op en omhelsde me als familie.
« Mijn zoon en schoondochter hebben me verteld wat ze gedaan hebben, » zei ze met vochtige ogen. « Ze hebben het geld voor de huwelijkscadeaus bij elkaar gelegd. De bloemen waren van hen. Ze zeiden dat een kaartje niet genoeg was. »
We praatten bijna een uur. Jonge weduwe. Twee banen. Geen gedoe. Alleen maar liefde.
« Hij wist niet hoe ik het moest doen, » zei ze, terwijl ze haar haar aanraakte alsof ze nog steeds verbaasd was dat het zo mooi was. « Toen hij me zag, huilde hij. Hij zei: ‘Zij verdient deze dag ook.' »
Later kwam haar neef Tomas dichterbij.
« Kom je wel eens bij haar thuis? » vroeg hij. « Mirela’s buurvrouw, Eliza… ze is haar man verloren. Ze is al weken niet meer buiten geweest. »
De volgende ochtend ging ik naar haar huis. Haar huis was stil, een beetje stoffig, vol foto’s en een zoete, aanhoudende pijn. Ik drong niet aan. Ik waste en föhnde haar haar, verwarmde haar huid met crème en deed haar wimpers opnieuw.
Ze keek in de spiegel en fluisterde: « Ik was vergeten hoe ik eruit zag. »
We huilden. Toen lachten we om de absurditeit van huilen om mascara.
Dat was het begin. Ik lanceerde een wereldwijde maandelijkse geefdag: gratis diensten voor ouderen, alleenstaande ouders, iedereen met een budget dat te wensen overliet, maar wiens geest het dicteerde. Ik zei niets. Het nieuws verspreidde zich.
Een 78-jarige man vroeg me om zijn baard te trimmen voor zijn eerste date in tien jaar.
Een moeder van drie kinderen liet eindelijk haar haar knippen.
Een tiener in een pleeggezin kreeg wimpers voor haar gala, zodat iedereen ze kon zien.
