Ze lieten allemaal iets achter: dankbaarheid, vertrouwen, een herinnering om mensen in de ogen te kijken en ze echt te zien.
Een jaar na Mirela’s benoeming arriveerde er een dikke envelop. Geen afzenderadres. Haar handschrift spatte van de pagina.
Twee jaar geleden kreeg ik de diagnose kanker. Op de trouwdag van mijn zoon wist ik niet of ik lang genoeg zou leven om hem te zien trouwen. Je maakte me niet alleen mooi, je gaf me ook een levend gevoel. Dat gevoel heb ik meegenomen in elke behandeling die ik heb gehad. Vorige week zei mijn arts het woord ‘remissie’. Mijn familie zegt dat het komt door de kracht van mijn genen. Ik denk dat het komt doordat je me die dag eraan herinnerde dat ik ertoe deed. Je wilde mijn twaalf dollar niet afpakken, maar je gaf me iets wat ik in duizend levens niet had kunnen kopen.
Ik stopte de brief weg in mijn la, onder mijn lippenstift. Op moeilijke dagen herinnert hij me aan het belang van dit werk.
Toen gebeurde er iets onverwachts. Betalende klanten begonnen extra fooi te geven.
« Voor iemand die een glimlach nodig heeft », schreven ze.
Een advocaat die gels kwam ophalen, zei tegen me: « We hebben een fonds nodig. Mensen willen helpen. »
Ze regelde het papierwerk en Project Mirror was geboren – onze bescheiden manier om mensen met vriendelijkheid hun identiteit terug te geven.
De donaties stroomden binnen. Stylisten deden vrijwilligerswerk op hun vrije dagen. We voegden warme sjaals toe in de winter en gratis knipbeurten voor iedereen die naar een sollicitatiegesprek ging.
Mirela kwam soms langs, nooit om te nemen, alleen om te geven.
Een keer met blikken koekjes. Een andere keer met gehaakte sjaals voor onze winterwandeling.
Ze zat dan in mijn stoel en vertelde me over het nieuwe appartement van haar zoon, de tuin van haar schoondochter en hoe haar haar weer in zachte golven groeide.
Haar licht was terug en ze straalde het doelbewust uit.
Vroeger dacht ik dat een salon draaide om ijdelheid: poetsen, verven, een snelle gloss voor de volgende klant.
Nu weet ik dat het om waardigheid draait.
Het is de rustige begroeting van een kam, de zachtheid van een stevige hand, de manier waarop een vreemde woordeloos kan zeggen: » Jij bent belangrijk voor mij. »
Als Mirela niet met twaalf dollar en een gebed in haar hand was gekomen, had ik misschien nog steeds op de klok zitten kijken en winst nagestreefd.
In plaats daarvan leerde ik dat de kleinste daad van barmhartigheid een leven op zijn kop kan zetten.
Je weet nooit wie er op je stoel zit, wat ze dragen en hoe ver je vriendelijkheid reikt.
Dus, doe vandaag één klein ding.
Houd de deur open. Bel terug. Geef een fooi.
Veeg een veeg mascara weg en laat iemand weten dat hij/zij weer helemaal zichzelf is.
Jij kunt het wonder zijn waar ze niet om konden vragen.
