Het gehuil van een pasgeboren baby vulde kamer 212 van het Guadalajara General Hospital. Camila Herrera, amper 24, hield haar zoon in haar trillende armen. De uitputting van een zware bevalling van veertien uur weerspiegelde zich op haar bleke gezicht. « Hij is prachtig, mijn liefste, » mompelde ze, terwijl ze over de rode wang van de baby streek. « Hij lijkt zo veel op jou, Ricardo. »
Ricardo Mendoza, een forse 32-jarige, stond ernstig, met een vreemde uitdrukking in zijn donkere ogen. Zijn eeltige handen waren tot vuisten gebald. Iets verontrustte hem diep.
« Waarom duurde het zo lang? » vroeg hij hees. « Alle vrouwen bevallen sneller. Mijn moeder had vijf kinderen en klaagde nooit zo veel als jij. »
Camila voelde een rilling. Ze kende die stem. Het was dezelfde die hij gebruikte toen hij op het punt stond te ontploffen.
Op dat moment kwam verpleegster Sofia Ramirez, een vrouw van middelbare leeftijd, binnen om de vitale functies van de kersverse moeder te controleren.
« Mevrouw Mendoza, uw bloeddruk is een beetje hoog. Dat is normaal na een bevalling, maar u heeft rust nodig, » zei ze professioneel, ook al voelde ze de spanning.
Ricardo fluisterde terwijl hij naar het raam liep:
—Ze overdrijft altijd. Ze speelt waarschijnlijk het slachtoffer om aandacht te krijgen.
Sofia fronste. In de loop der jaren had ze veel verschillende echtgenoten gezien, maar iets in de houding van deze man maakte haar ongemakkelijk.
Camila keek naar beneden en hield haar baby nog steviger vast.
—Ricardo, alsjeblieft, ik ben erg moe.
« Moe? » spotte hij, terwijl hij zich abrupt omdraaide. « Ik werk twaalf uur in de zon om dit huis te onderhouden, en jij put jezelf uit door te doen wat alle vrouwen van nature doen. »
De kleine Leonardo begon harder te huilen, alsof hij de spanning van zijn ouders voelde. Camila probeerde hem te kalmeren door hem zachtjes te wiegen, maar zijn handen trilden.
« Laat hem zwijgen, » beval Ricardo, terwijl hij naar het bed liep. « Ik kan dit lawaai niet verdragen. »
« Hij is net geboren, mijn liefste. Het is normaal dat hij huilt, » legde Camila met gebroken stem uit.
—Vertel me niet wat normaal is. Je weet helemaal niets over het opvoeden van kinderen.
Verpleegster Sofia bleef langer dan nodig was om de al zorgvuldig klaargelegde instrumenten op te bergen. Haar instinct zei haar dat ze deze jonge moeder niet alleen moest laten.
Opeens barstte Ricardo los:
—Geef hem borstvoeding. Zie je niet dat hij honger heeft? Doe eens iets nuttigs, voor de eerste keer in je leven.
Camila probeerde nerveus de baby in de juiste positie te leggen voor de borstvoeding, maar haar trillende handen en uitputting verraadden haar. Het kind bleef huilen.
« Dit kun je niet eens goed doen, » schreeuwde Ricardo, terwijl hij volledig de controle verloor.
De rest speelde zich in slow motion af. Ricardo hief zijn rechterhand op en liet die hard op Camila’s linkerwang neerkomen. De klap echode als donder door de ziekenhuiskamer. Camila viel op haar zij en beschermde instinctief haar baby. Haar wang kleurde onmiddellijk rood en er verscheen een dun straaltje bloed waar Ricardo’s trouwring haar huid had gesneden.
Verpleegster Sofia stond een paar seconden verstijfd, niet in staat te geloven wat ze net had gezien. Toen reageerde ze als een leeuwin die haar welpen verdedigt.
« Meneer, wat doet u? » riep hij, terwijl hij naar Camila toe rende. « U hebt zojuist een vrouw geslagen die pas drie uur geleden bevallen is. »
Ricardo, die besefte wat hij had gedaan in het bijzijn van een getuige, veranderde onmiddellijk zijn uitdrukking. Zijn gezicht verzachtte en hij zette een masker op van gespeelde bezorgdheid.
« Het was een ongeluk, » loog hij schaamteloos. « Ze was duizelig, ik probeerde haar vast te houden, maar mijn hand gleed uit. »
« Een ongeluk? » vroeg de verpleegster ongelovig. « Ik zag duidelijk dat je hem sloeg. »
« Je bent verdwaald, » hield Ricardo vol, terwijl hij Camila met gespeelde tederheid benaderde. « Mijn vrouw is erg zwak. Vraag het haar.
